Τα ψάρια σε ιχθυοκαλλιέργειες χάνουν κυριολεκτικά την θέληση για ζωή

Μια νέα μελέτη διαπιστώνει πως τα ψάρια που εκτρέφονται σε ιχθυοκαλλιέργειες βιώνουν βαριά κατάθλιψη και άγχος που τελικά τα οδηγεί στην παραίτηση από όλα, ακόμη και την θέληση για ζωή.

Μέχρι και το ένα τέταρτο των ψαριών σε ιχθυοτροφεία έχουν καχεκτική ανάπτυξη και απλώς επιπλέουν άψυχα στην επιφάνεια των δεξαμενών. Αυτά τα ψάρια είναι γνωστά ως «drop outs», άτομα δηλαδή τα οποία έχουν «παραιτηθεί». Σύμφωνα με έρευνα της Βασιλής Εταιρείας Ανοικτής Επιστήμης, αυτά τα ψάρια παρουσιάζουν συμπεριφορές και εγκεφαλική χημεία σχεδόν όμοιες με εκείνες των πολύ αγχωμένων και καταθλιπτικών ανθρώπων.

Τα «drop outs»ψάρια βρέθηκαν να έχουν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης, μιας ορμόνης που εκκρίνεται λόγω στρες, καθώς και αυξημένη δραστηριότητα του σεροτονινεργικού συστήματος, το οποίο εμπλέκεται στον ύπνο, την πείνα, την αναπνοή, τη διάθεση και πολλά άλλα. Τα προβλήματα αυτά έχουν συσχετιστεί με σοβαρές ψυχικές ασθένειες, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης.

Τα εκτρεφόμενα ψάρια ζουν σε πολύ αγχωτικές συνθήκες, εντελώς διαφορετικές από αυτές τις οποίες έχουν εξελιχθεί να αντιμετωπίζουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Τα ψάρια σε ιχθυοκαλλιέργειες αναγκάζονται να ζουν σε γεμάτες δεξαμενές και να υπομένουν ανεπιθύμητες αλληλεπιδράσεις με άλλα ψάρια, χειρισμό από ανθρώπους, μάχες για φαγητό και ξαφνικές αλλαγές στον φωτισμό, το βάθος και τα ρεύματα του νερού. Ακριβώς όπως τα γουρούνια και τα κοτόπουλα, τα ψάρια στις εντατικές εκμεταλλεύσεις ζουν μια ζωή γεμάτη πόνο και ταλαιπωρία.

Η έρευνα αυτή δείχνει ότι ο τρόπος με τον οποίο τα ψάρια αντιμετωπίζουν τα αγχωτικά περιβάλλοντα δεν διαφέρει από τον τρόπο που το κάνουμε και εμείς οι ίδιοι. Επιπλέον, άλλες μελέτες έχουν ανακαλύψει ότι η νοημοσύνη των ψαριών ξεπερνά κατά πολύ αυτό που κάποτε πιστεύαμε. Ένας ειδικός στη συμπεριφορά των ψαριών από το Πανεπιστήμιο Μακουάιρ (NSW), ο Dr Culum Brown, είχε δηλώσει πως «Τα ψάρια είναι πιο έξυπνα από όσο φαίνεται. Σε πολλούς τομείς, όπως η μνήμη, οι γνωστικές τους δυνατότητες ταιριάζουν ή υπερβαίνουν εκείνες των ανώτερων σπονδυλωτών, συμπεριλαμβανομένων των πρωτευόντων, πλην του ανθρώπου».

Δυστυχώς, τα ψάρια που ζουν ελεύθερα στον ωκεανό δεν είναι απαλλαγμένα από την ανθρώπινη σκληρότητα. Κάθε χρόνο δισεκατομμύρια ζώα αρπάζονται από το νερό σε τεράστια δίχτυα για να γίνουν τροφή. Καθώς τα ψάρια τραβιούνται στην επιφάνεια, πολλά ακρωτηριάζονται ή τραυματίζονται μέχρι θανάτου κάτω από το βάρος πολλών άλλων ψαριών. Άλλα βιώνουν αιφνίδια «έκρηξη» των οφθαλμών και των οργάνων τους, λόγω της απότομης αλλαγής της πίεσης. Όσα δεν είναι ήδη νεκρά πριν φτάσουν στο κατάστρωμα του σκάφους, θα υποστούν αργό και οδυνηρό θάνατο από ασφυξία. Ο Dr Brown υποστηρίζει ότι η ταλαιπωρία των ψαριών που ασφυκτιούν μέχρι το θάνατο μπορεί να υπερβαίνει και αυτή του πνιγμού του ανθρώπου, καθώς η διάρκειά της είναι πολύ μεγαλύτερη. «Τα επίπεδα σκληρότητας που προκαλούμε είναι ασύλληπτα», αναφέρει. Επιπλέον, οι μηχανότρατες σκοτώνουν αδιάκριτα, πράγμα που σημαίνει ότι αποτελούν παγίδες θανάτου και για άλλα πλάσματα όπως καρχαρίες, δελφίνια και χελώνες.

Τα καλά νέα είναι πως δεν έχουμε ανάγκη από νομοθεσίες, καμπάνιες και χρονοβόρες κρατικές επεμβάσεις για να βοηθήσουμε τα ψάρια. Η λύση βρίσκεται στο πιάτο μας. Αν απλώς σταματήσουμε να αγοράζουμε και να τρώμε ψάρια συνεισφέρουμε στον αγώνα για την απελευθέρωση των ψαριών με τρόπο πιο αποτελεσματικό από οποιονδήποτε άλλο.