Μήπως έχεις κι εσύ σχέση με την εκτέλεση του ξιφία στην Χαλκίδα;

Οι εικόνες ντροπής και βαρβαρότητας στην Εύβοια, όπου λουόμενοι βασάνισαν και εκτέλεσαν μια έγκυο βασιλική ζαργάνα – που αρχικά θεωρήθηκε ξιφίας – έκαναν τον γύρο του διαδικτύου, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι αντίθετοι με τέτοιες πράξεις βίας προς τα άλλα ζώα. Αισθάνονται πως οι ίδιοι δεν θα έκαναν ποτέ κάτι παρόμοιο, ειδικά όταν η πράξη μοιάζει να είναι αναίτια.

Όμως, κάνουν λάθος. Οι άνθρωποι εναντιώνονται σε αυτές τις πράξεις βίας, επειδή τις βλέπουν να συμβαίνουν και όταν τις βλέπουν να συμβαίνουν. Γιατί, η αλήθεια είναι πως τέτοιες πράξεις βίας συμβαίνουν καθημερινά, σε όλο τον πλανήτη, χωρίς όμως κανείς να δίνει σημασία.

Όταν μιλάμε για βία και βασανιστήρια προς τα ζώα, υπάρχει μια παράλογη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το καλό από το κακό, με βασικό κριτήριο το στομάχι μας. Αν η πράξη γίνεται με σκοπό να φάμε το θύμα, ξαφνικά το μαρτύριο του ζώου παύει να έχει σημασία.

Αν τρως ψάρια, το μαρτύριο της βασιλικής ζαργάνας στην Εύβοια βρίσκεται μέσα στο πιάτο σου. Το γεύμα σου είναι προϊόν βίας. Είναι τόσο απλό. Μπορεί να μην άσκησες αυτή τη βία εσύ, ούτε να την είδες να ασκείται σε κάποιο viral βίντεο, αλλά την άσκησαν άλλοι για σένα και το έκαναν με τα χρήματά σου.

Η βία προς τα πλάσματα της θάλασσας είναι τόσο κανονικοποιημένη, υποφερτή και αδιάφορη, που στην τηλεόραση παίζουν ακόμη και εκπομπές με τα κατορθώματα «θρυλικών ψαράδων», «αγωνιστών της θάλασσας», που πολεμούν μέσα στα κύματα να αλιεύσουν το καλύτερο ψάρι, το μεγαλύτερο ψάρι, το πιο τρομακτικό ψάρι. Κι έπειτα το δολοφονούν μπροστά στην κάμερα.

Το περιστατικό στην Εύβοια είναι απλώς μια υπενθύμιση των δύο μέτρων και δύο σταθμών, της διπλής και αντιφάσκουσας ηθικής που μας διακατέχει. Είναι εύκολο να πατήσουμε την θυμωμένη φατσούλα στο Facebook, να κράξουμε, να κατηγορήσουμε το κράτος και τους φορείς, να ευχηθούμε ψόφους. Το δύσκολο είναι να κάνουμε την σύνδεση μεταξύ μιας κονσέρβας τόνου και ενός βίαιου λουτρού αίματος στα ανοικτά του Ειρηνικού, για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι εμείς οι ίδιοι.

Η πραγματικότητα είναι πως τα ψάρια είναι ζωντανά πλάσματα που νιώθουν και πονούν όπως εμείς. Και περνούν πολλά, πάρα πολλά, προκειμένου να φτάσουν στο πιάτο μας. Δεν ενδιαφέρονται για τον λόγο που τα ακρωτηριάζουμε, τα χτυπάμε, τα καμακώνουμε, τα πνίγουμε ή τα συνθλίβουμε. Είτε ο λόγος είναι το φαγητό, είτε ένα χόμπι, είτε τρομαγμένοι λουόμενοι, η βία είναι βία και ο πόνος είναι πόνος. Είτε στεκόμαστε αντίθετοι στη βία, είτε όχι.