Τρώω κρέας γιατί τρώνε και τα λιοντάρια, αφού

Στο γραφείο μου έχω μια προχειρογραμμένη λίστα με τα επιχειρήματα που ακούω ή διαβάζω, κάθε φορά που αναφέρεται η χορτοφαγική διατροφή. Τον καιρό που η λίστα περιείχε περίπου 6-7 στοιχεία, πίστευα πως πρόκειται να μεγαλώσει πολύ, ίσως τελικά να ήταν εκατοντάδες τα επιχειρήματα και να χρειαζόμουν και δεύτερη ή τρίτη σελίδα.

Έκανα λάθος.

Η λίστα μεγάλωσε μέχρι που έφτασε τις 16 γραμμές, κι έπειτα κόλλησε εκεί. Πλέον όπου και να βρεθώ, με όποιον και να μιλήσω, ο,τιδήποτε κι αν διαβάσω, τα “επιχειρήματα” που θα μου τρίψουν στη μούρη περιέχονται πάντα μέσα σε αυτά τα 16. Δεν υπάρχει άλλο. Ακόμη κι αν κάποια μέρα ανακαλύψω και νέα, αμφιβάλλω αν οι γραμμές στη λίστα μου ξεπεράσουν τις 20.

Ορισμένα από αυτά έχουν πλάκα. Άλλα είναι ψευδοεπιστημονικά. Κάποια φανερώνουν τρομακτική αμορφωσιά και άγνοια. Άλλα πάλι, είναι γελοία. Το πιο γελοίο κατά την άποψή μου και αυτό που διαβάζω σε σχόλια σελίδων σχεδόν σε καθημερινή βάση, είναι το λιοντάρι.

Γιατί να μην τρώμε ζώα, αφού και το λιοντάρι τρώει.

Υπάρχουν βέβαια πολλά σαρκοφάγα ζώα, αλλά προφανώς όσοι θέλουν να αντιπαρατεθούν με κάποιον βίγκαν επιλέγουν το λιοντάρι επειδή, ξέρεις, είναι ο βασιλιάς. Κάνει κουμάντο. Κι αφού κι εμείς οι άνθρωποι κάνουμε κουμάντο, τότε μπορούμε να συγκριθούμε μόνο με λιοντάρι και πάνω. Αν υπήρχαν ακόμη οι δεινόσαυροι, το επιχείρημα θα ήταν “Μα, και ο τυρανόσαυρος τρώει ζώα”.

Θέλω για λίγο να επικαλεστώ την κοινή λογική, τουλάχιστον σε όσους έχει απομείνει, και να ρωτήσω σε τί ακριβώς μοιάζουμε εμείς οι άνθρωποι με τα λιοντάρια.

Πρώτα απ’ όλα οι περισσότεροι ισχυρίζονται πως ο άνθρωπος είναι παμφάγος, όχι σαρκοφάγος. Επομένως η σύγκριση του ανθρώπου με ένα καθαρόαιμο σαρκοφάγο είναι το λιγότερο ατυχής. Θα μου φαινόταν πιο λογικό, όσοι επικαλούνται τέτοια επιχειρήματα, να αναφέρουν την αρκούδα ή το ρακούν που είναι παμφάγα. Όμως εν πάση περιπτώσει, επειδή τα παμφάγα διατηρούν τις ιδιότητες των σαρκοφάγων και είναι το ίδιο ικανά στο κυνήγι, ας κρατήσουμε το λιοντάρι.

Αν επικαλούμαστε τα λιοντάρια για να δικαιολογήσουμε την σαρκοφαγία, τότε είναι άδικο να χρησιμοποιούμε μόνο αυτό το ένα, συγκεκριμμένο χαρακτηριστικό τους, δηλαδή το γεγονός ότι τρώνε ζώα. Αφού μοιάζουμε με τα λιοντάρια τότε θα πρέπει να μοιάζουμε και σε άλλα πράγματα. Διότι δεν τρώνε απλώς ζώα. Κάνουν κι άλλα. Και αφού τα λιοντάρια μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά όπως τα παρακάτω και με άλλα σαρκοφάγα ή παμφάγα ζώα, τότε θα έπρεπε να τα μοιράζονταν και με εμάς.

Τα λιοντάρια, όπως συνηθίζουν άλλωστε τα περισσότερα ζώα, μυρίζουν το ένα τον κώλο του άλλου. Καταλαβαίνουν έτσι με ποιον έχουν να κάνουν. Επίσης τα αρσενικά διαπιστώνουν έτσι αν τα θηλυκά έχουν όρεξη για τσιλιμπουρδίσματα.

Τα λιοντάρια κατουράνε και χέζουν γύρω από την περιοχή που μένουν. Σημαδεύουν έτσι τον χώρο τους. Τα άλλα λιοντάρια μπορούν να μυρίσουν αυτή την παλιοκατάσταση και έτσι να ξέρουν ότι πρόκειται να εισέλθουν σε αλλουνού τη γειτονιά.

Η ουσία 2-φαινυλαιθυλαμίνη, είναι ένα μόριο που υπάρχει σε υψηλή συγκέντρωση στα ούρα των σαρκοφάγων. Τα ζώα που συνήθως αποτελούν θηράματα των σαρκοφάγων έχουν έναν ειδικό υποδοχέα στην μύτη τους που μπορεί να “μυρίσει” την 2-φαινυλαιθυλαμίνη κι έτσι αντιλαμβάνονται ότι κάπου κοντά βρίσκεται ένας σαρκοφάγος αλήτης που μπορεί να τα φάει. Έχει υπολογιστεί ότι ένα λιοντάρι έχει έως και 3.000 φορές μεγαλύτερη συγκέντρωση της ουσίας σε σχέση με ένα φυτοφάγο ζώο ή με έναν άνθρωπο.

Ένα από τα πιο λυπηρά κομμάτια της συμπεριφοράς των λιονταριών που βλέπουμε σε ντοκιμαντέρ, είναι και το γεγονός ότι ενήλικα αρσενικά πολύ συχνά πνίγουν τα μικρά. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το κάνουν για να προκαλέσουν την θηλυκή να βρεθεί ξανά σε οίστρο.

Τέλος, το φαγητό. Τα λιοντάρια όπως και όλες οι γάτες, έχουν μεταξύ άλλων, ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι πως μπορούν να παράγουν την βιταμίνη C που χρειάζονται από μόνα τους. Δεν είναι απαραίτητο να την πάρουν από την διατροφή τους. Το μειονέκτημα, πάλι, είναι ότι τους λείπουν απαραίτητα ένζυμα για την διάσπαση και την χώνεψη της κυτταρίνης – την δομική ουσία των φυτών. Τι σημαίνουν αυτά με απλά λόγια; Ότι το λιοντάρι, ακόμη κι αν το καταπιέσεις, ακόμη κι αν το εκπαιδεύσεις, δεν μπορεί να επιβιώσει τρώγοντας φυτά. Επίσης, δεν έχει ανάγκη τα φυτά, αφού μπορεί να παράγει από μόνο του όλες τις απαραίτητες για αυτό βιταμίνες που περιέχονται στα φυτά.

Μετά από τα παραπάνω και εφόσον αισθάνεσαι ότι έχεις κοινά στοιχεία με το λιοντάρι, είναι λογικό να ρωτήσω:

– Όταν συναντάς κάποιον για πρώτη φορά, μυρίζεις τον κώλο του;

– Σκοτώνεις ή πνίγεις μωρά;

– Κατουράς γύρω-γύρω από το σπίτι σου;

– Κι αν ναι, περιέχουν τα ούρα σου ουσίες που προειδοποιούν περιστέρια, ποντίκια, βατράχια και άλλα ζώα της περιοχής ότι μπορεί να τα φας;

– Μπορείς να παράγεις μόνος σου την βιταμίνη C που χρειάζεσαι;

– Μπορείς να επιβιώσεις τρώγοντας λαχανικά, φρούτα και όσπρια;

Καλώς ή κακώς οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω είναι ενδεικτικές του πόσο διαφορετικοί είμαστε από τα λιοντάρια. Και όχι μόνο τα λιοντάρια, αλλά και τις τίγρεις, τις λεοπαρδάλεις, τα πούμα και τους πάνθηρες.

Ο άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα θερμόαιμα σαρκοφάγα ζώα και η επίκληση σε αυτά κάθε φορά που θέλεις να δείξεις ότι είναι λογικό να τρώμε “κρέας”, είναι εντελώς βλακώδης.

Το λιοντάρι τρώει ζώα επειδή δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Είναι η φύση του. Ακόμη και μωρά λιονταράκια που ακόμη δεν έχουν μάθει να κυνηγούν, αδυνατούν να φάνε μια μπανάνα ή μια χούφτα βατόμουρα. Ελκύονται ενστικτωδώς προς τη σάρκα και το αίμα.

Αντίθετα, ο άνθρωπος όχι μόνο μπορεί να φάει φρούτα και λαχανικά, αλλά έχει και την φυσική έλξη προς αυτά. Κι επιπλέον: Ο άνθρωπος έχει εκπληκτικές ομοιότητες με τα περισσότερα φυτοφάγα θηλαστικά ζώα.

Τα δόντια μας μοιάζουν με αυτά της κατσίκας και της αγελάδας, όχι με του λιονταριού. Τα έντερά μας είναι μακριά, το σάλιο μας περιέχει πεπτικά ένζυμα και το pH του στομαχιού μας είναι 4 με 5 – ακριβώς όπως συμβαίνει και με τα φυτοφάγα ζώα. Για να δροσίσουμε το σώμα μας ιδρώνουμε, όπως κάνουν και τα φυτοφάγα. Αντίθετα, τα σαρκοφάγα λαχανιάζουν. Για να μην αναφέρω ότι νιώθουμε μια φυσική απέχθεια προς το αίμα, τα διαμελισμένα πτώματα και τα εντόσθια – κάτι που τα σαρκοφάγα (και παμφάγα) ζώα βρίσκουν γκουρμέ λιχουδιά.

Yπάρχει όμως κι ένας τελευταίος λόγος που δεν μπορούμε να συγκριθούμε με τα λιοντάρια. Αυτά τα κατά τ’ άλλα πανέμορφα ζώα, δεν έχουν ηθική. Δεν νιώθουν οίκτο. Κανένα λιοντάρι δεν νιώθει άσχημα για την επιλογή του να σκοτώνει. Ακόμη κι αν είχε την δυνατότητα να φάει λαχανικά, πάλι ζώα θα έτρωγε.

Όμως εσύ, αγαπητέ μου αναγνώστη, θεωρώ ότι έχεις προικιστεί από την φύση με αυτό το χαρακτηριστικό που θέλουμε να πιστεύουμε ότι μόνο οι άνθρωποι έχουν. Έχεις σκέψη και ηθικές αξίες. Μπορείς να συμπονάς. Μπορείς να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό και να παίρνεις αποφάσεις όχι μόνο με βάση τα ένστικτά σου, αλλά σκεπτόμενος.