Πρόσεχε παιδί μου με αυτούς τους βίγκαν

Δεν είναι πολύ κουραστικό να πρέπει να απαντάει κάποιος ξανά και ξανά στην ίδια ερώτηση; Σίγουρα είναι. Ειδικά όταν αυτό δεν συμβαίνει επειδή είσαι, για παράδειγμα, δάσκαλος και πρέπει να εξηγήσεις το ίδιο πράγμα πολλές φορές στους μαθητές σου, αλλά μονάχα επειδή πρέπει να αποκρίνεσαι σε επαναλαμβανόμενες σαχλότητες.

Ξέρω, υπάρχουν απόψεις. Όλοι έχουν και από μία. Όλοι δικαιούνται να έχουν. Όμως, συγγνώμη, εγώ δεν έχω άποψη για τα ιόντα λιθίου. Δεν γνωρίζω τίποτα για την γλώσσα C++. Δεν έχω ιδέα πώς κατασκευάζεται το λάτεξ. Υπάρχουν χιλιάδες θέματα, για τα οποία αν κάποιος ζητήσει την άποψή μου, θα απαντήσω «δεν ξέρω» ή έστω «δεν το έχω ψάξει καλά».

Διαβάζοντας το άρθρο της κ. Καραγιάννη στην Huffington Post δεν εξεπλάγην, προφανώς. Απλά μεγάλωσε ακόμη περισσότερο η κούρασή μου. Ήταν άλλο ένα επεισόδιο μιας ολόκληρης οδύσσειας αρλουμπολογίας που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια και είναι περισσότερο από σίγουρο ότι θα παιχτούν και νέα επεισόδια και θα συνεχίσουν να παίζονται, για πολύ καιρό ακόμη. Μετά λοιπόν τους «τζιχαντιστές» του Κιρκασίδη, τους «ψυχικά διαταραγμένους» του Κασιμάτη και τους «χλωμούς» του Δημόπουλου, ακολούθησαν οι «θρησκευόμενοι» της Καραγιάννη. Η βίγκαν «θρησκεία», που εικάζω ότι ως προσωρινούς λατρευτικούς ναούς, μέχρι να αναγνωριστεί επίσημα, έχει τα ράφια των βιολογικών στα σούπερ μάρκετ, είναι εδώ ενωμένη δυνατή και με τον αγνό αγώνα των ακτιβιστών προσπαθεί να προσυλητίσει κι άλλους πιστούς.

Αυτή η βαθιά κούραση οφείλεται σε μεγαλύτερο βαθμό στην επανάληψη. Τα μοτίβα που έχουν σχηματίσει οι υπερασπιστές της μπριζόλας είναι ίδια και απαράλλακτα και, προφανώς, αλλάζει μόνο ο άνθρωπος που τα επαναλαμβάνει.

«Είδα στην τηλεόραση», μου λέει ο πατέρας μου, «έναν διατροφολόγο που εξήγησε ότι είναι επικίνδυνη η χορτοφαγία και οι θεωρίες των βίγκαν δεν έχουν αποδειχτεί».

«Ποιες θεωρίες;», ρωτώ.

«Δεν ξέρω. Αυτά που λένε.», αποκρίνεται.

«Υπήρχε κάποιος στο πάνελ να του απαντήσει;», ρωτώ.

«Όχι, ήταν αυτός και ο δημοσιογράφος», μου απαντά.

«Ο δημοσιογράφος ήταν βίγκαν;», ξαναρωτώ.

«Όχι», μου λέει. «Συμφωνούσε με τον διατροφολόγο».

Δηλαδή, κάθισαν σε ένα τραπέζι ένας παμφάγος και ένας παμφάγος και συζήτησαν για τους χορτοφάγους.

«Αφού έχετε δίκιο γιατί όλοι λένε το αντίθετο;», με ρωτούν.

Ένας σχετικά ευφυής άνθρωπος, αντιλαμβάνεται την έννοια της μειοψηφίας. Η μειοψηφία, για οποιοδήποτε θέμα και για οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα μιλάμε, σχεδόν πάντοτε έχει μικρότερη δύναμη και παλεύει να ακουστεί μέσα από τον βασανιστικό θόρυβο της μάζας. Εξαιρείται μόνο η μειοψηφία των ζάμπλουτων, που ελέγχει όλο τον πλανήτη και κάνει ό,τι θέλει.

Υπάρχουν διατροφολόγοι που μιλάνε για τα οφέλη του βιγκανισμού; Φυσικά!

Υπάρχουν αξιόπιστες, δημοσιευμένες, αποδεδειγμένες επιστημονικές μελέτες που επιβεβαιώνουν την διατροφική υπεροχή του βιγκανισμού; Προφανώς!

Υπάρχουν ζωντανοί, υγιέστατοι, χαρούμενοι, γεμάτοι ενέργεια και χαμόγελα vegans στον κόσμο; Εκατομμύρια!

Όμως, όλοι αυτοί παραμένουν η μειοψηφία.

Είναι λογικό λοιπόν να υποθέσουμε πως «κουμάντο κάνει η πλειοψηφία». Και αυτή η πλειοψηφία, εκτός από τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας, περιλαμβάνει και αυτούς που στελεχώνουν την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες, τις υπηρεσίες του κράτους και τα νοσοκομεία. Το 95% του πληθυσμού στην Ελλάδας τρώνε κρέας, αυγά, τυριά και γάλα, φοράνε δερμάτινα και μάλλινα και καλλωπίζονται με κρέμες και καλλυντικά που φτιάχνονται από εκκρίσεις ή λίπος ζώων. Άρα, surprise, το 95% των πληροφοριών που θα ακούσεις ή θα διαβάσεις σχετικά με τον βιγκανισμό, προέρχονται από ανθρώπους που δεν είναι vegans.

Είναι παράδοξο που πρέπει να το εξηγώ αυτό. Θα ‘πρεπε να είναι προφανές. Πόσο πιθανό είναι κάποιος που χθες το βράδυ έτρωγε σουβλάκια να βγει την επομένη το πρωί στην εκπομπή του ή στην εφημερίδα του και να γράψει ότι ο βιγκανισμός θα σώσει τον κόσμο;

Δηλαδή, μου λένε, για να πάρει κάποιος ορθή και επιστημονική ενημέρωση περί βιγκανισμού, πρέπει ντε και καλά να ρωτάει τους ίδιους τους βίγκαν;

Και ναι, και όχι.

Ναι, γιατί οι ίδιοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι βίγκαν. Είναι τα ζωντανά παραδείγματα. Και, προφανώς δεν αναφέρομαι σε διάφορους σαχλαμάρες που «δοκίμασαν» ή «πειραματίστηκαν» και κατέληξαν, δήθεν, στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς σάρκες και αίματα.

Όχι, γιατί υπάρχουν οργανισμοί ή φορείς που μπορούν να τοποθετούνται αξιόπιστα και υπεύθυνα για την βίγκαν διατροφή, έστω και αν οι επιστήμονες που κάνουν την τοποθέτηση, είναι παμφάγοι. Αυτό προφανώς συμβαίνει επειδή οι συγκεκριμένοι φορείς δεν αποσκοπούν στην τηλεθέαση ή στο αναγνωστικό κοινό, ούτε ο ρόλος τους είναι να λένε τις απόψεις τους σε blogs, αλλά φέρουν μια μεγάλη ευθύνη για την ορθή ενημέρωση του κοινού σε θέματα υγείας και διατροφής. Τέτοιοι φορείς είναι, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, η Ακαδημία Διατροφής και Διαιτολογίας, η Αμερικανική Ένωση Καρδιολογίας, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και τα διάφορα τμήματα αναγνωρισμένων πανεπιστημίων.

Δεν θα μπορούσε κάποιος που γράφει σε εφημερίδα ή κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση, να συμβουλευτεί αυτούς τους φορείς, να ενημερωθεί και να εξετάσει τα επίσημα στοιχεία, πριν βγει στον αέρα ή στα μανταλάκια των περιπτέρων;

Σαφώς και ναι. Όμως δεν το κάνει. Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που τα δελτία ειδήσεων ενδιαφέρονται περισσότερο για το νοσοκομείο που δεν έχει γάζες, παρά για το νοσοκομείο που έχει γάζες.

Κάποιος που είναι βίγκαν (προσοχή: βίγκαν, όχι χορτοφάγος) έχει διάφορους λόγους να θέλει να μεταλαμπαδεύσει τα πιστεύω του στους άλλους. Η διάσωση των μη-ανθρώπινων ζώων από την χωρίς προηγούμενο, φρικαλέα εκμετάλλευση, αποτελεί συνήθως τον πρώτο λόγο. Η καλύτερη υγεία και ποιότητα ζωής είναι ένας άλλος. Η σωτηρία του πλανήτη μας από τις καταστροφικές συνέπειες της κτηνοτροφίας, ένας τρίτος. Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή όχι με αυτούς τους λόγους, γνωρίζουμε ότι ένας βίγκαν έχει έναν Χ ή Ψ λόγο να θέλει να μιλήσει και σε άλλους.

Στον αντίποδα, όσοι αρθρογραφούν – επίσημα ή ανεπίσημα – κόντρα στον βιγκανισμό, δεν βλέπω τί ακριβώς επιδιώκουν. Έχω ξαναγράψει για το θέμα και ειλικρινά προσπάθησα, προσπάθησα πολύ να το καταλάβω, αλλά δεν μπορώ να βρω κάποιον ειλικρινά ρεαλιστικό λόγο. Δηλαδή, αν είσαι ήδη παμφάγος και τρως «απ’ όλα», όπως σου αρέσει να λες, και αν κανείς δεν σου παίρνει την μπριζόλα από το πιάτο, και αν κανείς δεν απειλεί την γαστρονομική σου καθημερινότητα, τότε δεν υπάρχει κάποιος λόγος να αναλώνεις χρόνο γράφοντας εναντίον του βιγκανισμού. Γι’ αυτό λοιπόν, έχω βάσιμες υποψίες πως όσοι το κάνουν εξυπηρετούν κάποια μικρά ή μεγάλα συμφέροντα. Μικρό συμφέρον θα μπορούσε να είναι η υπεράσπιση του τζίρου μου, αν είμαι ιδιοκτήτης τυροκομείου. Μεγάλο συμφέρον θα μπορούσε να είναι η υπεράσπιση μιας μεγάλης βιομηχανίας ή ομάδας βιομηχανιών, που «απειλούνται» από την επέλαση του βιγκανισμού.

Ο βιγκανισμός δεν είναι διατροφή. Δεν είναι μόδα, ούτε θρησκεία, ούτε κόμμα, ούτε ομάδα, ούτε λέσχη, ούτε σέχτα, ούτε εμμονή. Ο βιγκανισμός είναι μια ηθική στάση. Είναι ένας τρόπος ζωής.

Στεκόμαστε με σεβασμό απέναντι σε αυτό το δυσεύρετο φαινόμενο που λέγεται ζωή. Αυτό, για το οποίο οι κυβερνήσεις ξοδεύουν δισεκατομμύρια ευρώ προσπαθώντας να το ανακαλύψουν και σε άλλες γωνιές του Σύμπαντος την ίδια στιγμή που εδώ στην Γη, που η ζωή αφθονεί και ξετρυπώνει από κάθε σχισμή του εδάφους, την καταστρέφουμε, την περιφρονούμε, την χειραγωγούμε.

Αν λοιπόν αισθάνεσαι ότι οι άχρηστοι μικροσκοπικοί σου κυνόδοντες σε κάνουν περισσότερο σαρκοφάγο από τον γορίλα ή τον ιπποπόταμο, που διαθέτουν πολύ μεγαλύτερους από εσένα, αν νιώθεις ότι η νοημοσύνη σου είναι αρκετά ικανοποιητικό επιχείρημα για να πατάς με αλαζονεία ένα σκαθάρι στο έδαφος ή να ξεκοιλιάζεις ένα γουρουνάκι, αν προτιμάς να αρρωσταίνεις και στη συνέχεια να παίρνεις φάρμακα παρά να μην αρρωσταίνεις in the first place, τότε σου εύχομαι καλή διασκέδαση στο παιχνίδι του παμφαγικού σου παραλόγου.