Ένα αληθινό Πασχαλινό διήγημα

Λίγα χρόνια πριν, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη γεννήθηκε ο Χριστός. Ήρθε με το σώμα ενός μικρού αγοριού ή κοριτσιού. Δεν έχει σημασία το σώμα. Σημασία έχει πως το Παιδί αυτό είχε μια ορθάνοιχτη καρδιά κι έναν οξύτατο νου. Η οικογένειά του ζούσε αρμονικά. Είχε και μερικά αδέλφια. Μεγάλωνε απλά, όπως όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας του.

Της αναγνώστριάς μας, Νάντιας Γερονικολού

Κάποτε η Μητέρα Του τού έδωσε να διαβάσει την Αγία Γραφή.

Χαμογελούσε, καθώς την διάβαζε.

Ναι! είπε στη Μητέρα Του. Το θυμάμαι αυτό: Τότε που περπάτησα πάνω στο νερό! Νόμισαν, στην αρχή, πως έκανα επίδειξη, πως ήθελα να δείξω ότι είμαι μοναδικός. Κι όμως το μόνο που ήθελα ήταν να καταλάβουν τις άπειρες ικανότητες που έχουν αυτοί οι ίδιοι. Δεν βλέπω, όμως, να γράφουν τίποτα γι’ αυτά που τους εξήγησα.

Τους είπα ότι, παρότι μπορούμε να το κάνουμε, αυτό καθαυτό το περπάτημα πάνω στο νερό δεν έχει καμμιά αξία. Τους είπα ότι το νερό αντιστοιχεί με τα συναισθήματά μας. Όπως αυτό, έτσι κι εκείνα είναι ρευστά, ευκίνητα, ευμετάβλητα. Όπως αυτό, έτσι κι εκείνα διαλύουν μέσα τους όλες τις βρωμιές του κόσμου· λερώνονται, θαμπώνουν, δείχνουν έντονα πάθη και ασχήμια, γίνονται κύματα που τείνουν να μας ρουφήξουν. Αυτά τους είπα! Δεν τους προέτρεψα ποτέ να βαδίσουν πάνω στο νερό. Προς τι, άραγε; Υπάρχουν βάρκες. Τους προέτρεψα όμως να παραμένουν ελεύθεροι από τα συγκινησιακά κύματα. Να τα βλέπουν δίχως να τα φοβούνται, να τα ελέγχουν, να μην καταποντίζονται, να στέκονται επ’ αυτών. Οι μαθητές μου – και οι κοντινοί και οι πιο απόμακροι – με καταλάβαιναν. Γιατί άραγε το Βιβλίο δεν γράφει τίποτα γι’ αυτά;

Πέρασαν αιώνες πολλοί από τότε, είπε η Μητέρα Του. Πολλά ξεχάστηκαν, πολλά σβήστηκαν, πολλά αλλοιώθηκαν, πολλά προστέθηκαν. Δεν έχει σημασία. Ο πυρήνας του στόχου Σου, το «Αγαπάτε Αλλήλους» παρέμεινε. Μπήκε σαν βάλσαμο μέσα στις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων. Έθρεψε γενιές και γενιές. Πολλές φορές παραποιήθηκε. Ήταν άλλωστε αναμενόμενο…

Ούτε το «αγαπάτε» λειτούργησε με την αγνότητα που του αρμόζει, ούτε το «αλλήλους» έγινε κατανοητό. Η αγάπη ταυτίστηκε με την επιθυμία, την κτητικότητα, την προσκόλληση, τον φανατισμό. Το αλλήλους περιορίστηκε στους λίγους που εξυπηρετούν το προσωπικό συμφέρον. Όμως, ο σπόρος μπήκε και έχει αρχίσει να βλαστάνει… σε ανύποπτες συνήθως καρδιές και διάνοιες, ικανές όμως να κάνουν τη διαφορά…

Ναι! Είπε το Παιδί. Έτσι είναι. Γι’ αυτό ήρθα. Ήρθα να διαπιστώσω την κατάσταση για να προετοιμάσω την επόμενη Κρούση. Πολλά τα προβλήματα! Πιο πολλά τα στραβά από τα ίσια. Μερικά με εξοργίζουν! Κυρίως όταν κάνουν εγκλήματα… δήθεν στο όνομά Μου! Για να Με γιορτάσουν, λένε.

Μιλώ γι’ αυτή την απεχθή συνήθεια, κάθε χρόνο, κάθε Άνοιξη να γιορτάζουν την Ανάσταση Μου σφάζοντας χιλιάδες αρνιά! Καταστρέφουν ανέμελα τη ζωή, που με τόση φροντίδα παρέχω. Κι επί πλέον έχουν την αναίδεια – το θράσος θα έλεγα – να συνδέουν τη γενοκτονία που προκαλούν μ’ Εμένα. Αυτή η φαυλότητα, ο συνδυασμός συγκαλυμμένης ηλιθιότητας, ποταπότητας, χονδροειδούς άγνοιας και ιδιοτέλειας, Μου θυμίζει την ημέρα που πήρα το μαστίγιο μέσα στον ναό. Κάτι αντίστοιχο χρειάζεται… Παρότι το απεύχομαι, αναπόφευκτα θα έρθει.

Παιδί Μου, μην το προκαλέσεις Εσύ. Θυμήσου: «Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!»

Ασφαλώς Μητέρα, δεν θα το προκαλέσω Εγώ, αν και θα έπρεπε πλέον να ξέρουν τι κάνουν! Εγώ, όπως τότε, έτσι και τώρα, θα φροντίσω να το μετριάσω. Όμως ο Θείος Συμπαντικός Νόμος απαιτεί Δικαιοσύνη. Εγώ, σαν Αγάπη και Σοφία, προσπαθώ να τους κάνω να καταλάβουν. Αν η ιδιοτέλεια τους είναι οξυμένη σε τέτοιο βαθμό που η δική Μου παρέμβαση δεν φέρνει αποτέλεσμα, τότε η θεία Βούληση θα δράσει δυναμικά και θα τους εκπαιδεύσει μέσω του πόνου… Θυμήσου Μητέρα: «Η Φύση, σαν σύνολο, είναι σημαντικότερη ενός τμήματος αυτής». Αν η Ανθρωπότητα δεν αντιληφθεί έγκαιρα τη θέση που της αρμόζει μέσα στο σύνολο, αν δεν σεβαστεί το σύνολο που την εμπεριέχει και την ζωογονεί, αν συνεχίσει να διαταράσσει την Αρμονική Συνύπαρξη με όλα τα Όντα, τότε αναπόφευκτα ο Νόμος της Δράσης-Αντίδρασης θα ενεργοποιηθεί, θα εξουδετερώσει την αιτία της διαταραχής και θα αποκαταστήσει μια νέα ισορροπία… Η αιτία θα αποκοπεί! Ο Πλανήτης θα επιβιώσει!

Τότε, θα ξανάρθω και, παρότι δεν έφυγα ποτέ, τότε θα μπορέσω να ολοκληρώσω το Έργο Μου, σύμφωνα με το Σχέδιο ενοποίησης του Πατρός και της Μητρός!