Σταυροφόροι της μπριζόλας, φοβικοί και ρατσιστές εναντίον… Vegans

Από ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ | 17/02/2018

O Σοπενχάουερ είχε πει ότι κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια: Πρώτα, την γελοιοποιούν. Μετά, την απορρίπτουν βίαια. Και στο τέλος, την αποδέχονται. Νομίζω είναι ασφαλές να υποθέσω πως βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο στάδιο.

Για αρχή, ένα απαραίτητο disclaimer που κατόπιν σκέψης αποφάσισα να προσθέσω μετά από προτροπή φίλου.

Παρότι το βρίσκω αυτονόητο, εν τούτοις για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία είναι καλό να σημειώσω ότι το άρθρο σε καμία περίπτωση δεν αφορά τους «καλούς» και τους «κακούς». Οι μη-βίγκαν ούτε κατώτεροι άνθρωποι είναι, ούτε και εχθροί. Άλλωστε η πλειοψηφία των άρθρων απευθύνεται σε αυτούς. Μιλώ λοιπόν για συγκεκριμένα άτομα, αυτούς που αποκαλώ σταυροφόρους της μπριζόλας, που νομίζουν ότι η βία είναι αστεία και χαχανίζουν πάνω από τα πτώματα. Αυτούς που δεν θέλουν να ακούν «για συμπόνιες και ειρήνες», επειδή τους ενοχλεί.

Ο βιγκανισμός ανεβαίνει, πράγματι. Αργά αλλά σταθερά, οι φυτοφάγοι στην χώρα μας γίνονται όλο και περισσότεροι και αυτό φυσικά αποτελεί ένα ευχάριστο γεγονός.

Όχι όμως για όλους.

Ο Έλληνας δεν αφήνει εύκολα το παϊδάκι του, λένε. Δεν διαφωνώ. Κάποτε, θα έλεγα για τον εαυτό μου ακριβώς το ίδιο. Όμως το άφησα.

Το θέμα είναι ότι στο πλευρό των προαναφερθέντων σταυροφόρων στέκονται όλες οι πανίσχυρες δυνάμεις αυτού του τόπου: Κρεατοβιομηχανίες, γαλακτοβιομηχανίες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, δημοσιογράφοι, γιουτιούμπερς και ιστοσελίδες. Έχουν σηκώσει τα μανίκια τους και ξεκίνησαν δουλειά χρησιμοποιώντας, τι άλλο, την γνωστή πατροπαράδοτη μέθοδο. Δηλαδή: Κιτρινισμό, χλεύη, συκοφαντία, ρατσισμό και συνθήματα γηπέδου.

Είναι και λίγο «φιλοσοφικό» το θέμα, ξέρετε.

Θα πάρω για λίγο την θέση ενός ουδέτερου παρατηρητή και θα εξετάσω τι επιδιώκουν οι μεν και τι οι δε. Είναι γνωστό ότι οι βίγκαν επιδιώκουν τη μη-βια, την κατάργηση της χρήσης των ζώων ως ιδιοκτησίες. Χονδρικά, επιδιώκουν την ειρήνη, όχι μόνο μεταξύ των ατόμων του είδους μας αλλά και με τα υπόλοιπα πλάσματα του κόσμου.

Λοιπόν, έχουν έναν σκοπό. Κάτι επιδιώκουν. Και, κατά γενική ομολογία, οι επιδιώξεις τους είναι καλές. Δεν νομίζω πως κάποιος θεωρεί ότι είναι άσχημες αυτές οι επιδιώξεις.

Τώρα, οι άλλοι. Οι απέναντι. Τι επιδιώκουν; Ποιος είναι ο στόχος τους; Αν δεν κάνω λάθος, είναι αυτοί που συνεχίζουν την ζωή τους κανονικά, δηλαδή χωρίς αλλαγές. Δεν έχουν κάποιο στόχο. Όχι ότι διαφωνούν με την ειρήνη, τη στάση μη-βίας ή τέλος πάντων ενός ηπιότερου τρόπου ζωής, απλώς δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τις συνήθειές τους. Πολύ ωραία!

Με απλά λόγια, μαίνεται μια διαμάχη η οποία είναι παράξενη. Διότι η διαμάχη δεν αφορά στον Α, που θέλει να γίνει κάτι και του Β που ΔΕΝ θέλει να γίνει, αλλά στον Α που θέλει να γίνει κάτι και του Β που, απλώς, δεν τον νοιάζει.

Εκτός όμως από τους παραπάνω, έχουμε και τους παρακάτω. Δημόσια πρόσωπα, όχι δηλαδή τυχαίους πολίτες – που επειδή έχουν, ας πούμε, το πλεονέκτημα και την δύναμη να γράφουν σε ένα μεγάλο έντυπο ή ηλεκτρονικό Μέσο, δίνουν τη μάχη εναντίον των «βεγκανοτζιχαντιστών» (sic) ή αλλιώς των «ψυχικά ασθενών» (δεύτερη εκδοχή).

Ο κύριος Κιρκασίδης της ΕΡΤ, για παράδειγμα, που πολύ έξυπνα εκφράζεται μέσω του προσωπικού του λογαριασμού και όχι από το Μέσο που εργάζεται, εκτός από τρομακτικά χυδαίος, σεξιστής, ρατσιστής, μισογύνης και αθυρόστομος, εμφανίζεται να είναι επίσης και αρκούντως αδιάβαστος, αναπαράγοντας αναχρονισμένες απόψεις του 1920 περί διατροφής. Προφανώς δεν έχει ιδέα για την επίσημη άποψη της Επιστήμης σχετικά με την φυτοφαγία, ούτε και έχει τύχει να διαβάσει ποτέ ότι οι ζωικές πρωτεΐνες προκαλούν μυριάδες προβλήματα. Απλώς, δίνει κι αυτός την μάχη του εναντίον των τζιχαντιστών (!) που έχουν το θράσος να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ζώων, με όπλο τους ένα ραδίκι.

 

 

Λίγο παραπέρα, στα γραφεία της Καθημερινής, επέλεξαν έναν πιο σικ τρόπο να υπερασπιστούν τους χασάπηδες και τους αγελαδοτρόφους. Ανακάλυψαν ότι στα διαγνωστικά εγχειρίδια της Ψυχιατρικής, γνωστά και ως DSM, υπάρχει καταχωρημένη και η χορτοφαγία, ως μια μορφή ψυχικής διαταραχής. Μην απορείτε. Ο κύριος Κασιμάτης το αναφέρει με περισσή σιγουριά: Η χορτοφαγία δεν είναι απλώς μια διατροφική ή ηθική επιλογή, αλλά μια ασθένεια.

 

 

Υπάρχουν βέβαια και οι απλοί, καθημερινοί, καλοπροαίρετοι υπερασπιστές των σφαγών. Για να είμαι δίκαιος, οι συγκεκριμένοι τις περισσότερες φορές κάνουν την πλάκα τους ή είναι απλώς ανενημέρωτοι, αφελείς και κολλημένοι σε παραδοσιακά κλισέ. Το επίπεδό τους δεν απέχει πολύ από την θύρα των χούλιγκαν σε ματς μεγάλης ομάδας του ποδοσφαίρου, αλλά όπως είναι αναμενόμενο έχουν μεγάλη απήχηση. Ξέρετε γιατί; Γιατί τα λόγια τους είναι ανακουφιστικά για αυτούς που διδάχθηκαν να τρώνε ζώα. Δεν μπορείς να παραθέσεις ένα σοβαρό επιχείρημα; Γράψε «αντε γαμήσου» ή κάνε ένα αστειάκι με μιας εσάνς μίσους, τι πιο απλό;

 

 

Το διαδίκτυο γεμίζει, σταδιακά, με τύπους που προσπαθούν να αποδομήσουν την χορτοφαγία, αντιμετώπιζοντάς την άλλοτε ως «μόδα», άλλοτε ως «σέχτα», άλλοτε ως «ρεύμα» και άλλοτε ως «υπερβολή», χωρίς καμία λογική εξήγηση στις προσπάθειές τους.

Αν δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα συγκεκριμένων κλάδων, τότε τι εξυπηρετούν, με δεδομένο ότι κατά πάσα πιθανότητα και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι αυτά που γράφουν είναι αρλούμπες;

 

 

 

Για να μην πλατιάζω, αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι βίγκαν αγωνίζονται για κάτι συγκεκριμένο. Υπερασπίζονται τα ζώα και τον πλανήτη.

Οι άλλοι, αυτοί που αραδιάζουν κατεβατά μίσους και χλεύης εναντίον των βίγκαν, τι ακριβώς υπερασπίζονται; Ποιον υπερασπίζονται; Γιατί αναλώνουν τον χρόνο τους, σε κάτι που ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία γι’ αυτούς, δεν απειλεί τις συνήθειές τους, την καθημερινότητά τους, την ζωή τους;

Εγώ μάχομαι για τα μη ανθρώπινα ζώα. Μάχομαι επίσης για τους ανθρώπους, για τον πλανήτη που ζω και για να ζήσει το παιδί μου σε έναν καλύτερο κόσμο. Όπως μπορώ. Με τα λίγα μέσα και τις λίγες δυνατότητες που έχω. Σκοπός μου είναι να κάνω όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ βίγκαν, να σώσω όσο περισσότερα ζώα μπορώ, να βάλω ένα μικρό λιθαράκι. Έχω δηλαδή κάποιο συμφέρον, έστω κι αν είναι απλά ηθικό.

Εσύ, που αραδιάζεις χολές και κακεντρέχειες εναντίον των βίγκαν, τι συμφέρον έχεις;

Προφανώς, κάποιοι μπορεί να έχουν λόγους να μάχονται εναντίον των βίγκαν. Επαγγελματικοί κλάδοι που τυχαίνει να κερδίζουν χρήματα από την άμεση ή έμμεση εκμετάλλευση ζώων, έχουν λόγους να μην επιθυμούν την αύξηση του αριθμού των φυτοφάγων (αν και, ακόμη κι αυτοί κάνουν λάθος διότι αποδεδειγμένα οι τζίροι δεν μειώνονται, απλώς αλλάζει το «μενού»). Όμως η πλειοψηφία του κόσμου δεν ανήκει στις παραπάνω κατηγορίες. Είναι απλοί άνθρωποι, που έμαθαν να ζουν με τον τυπικό, δυτικό τρόπο και η ιδέα του ξεβολέματος δεν τους ενθουσιάζει. Σε αυτούς αναφέρομαι. Τι υπερασπίζονται;

Μια λογικοφανής απάντηση θα ήταν, βέβαια, ότι υπερασπίζονται τις συνήθειές τους.

Δεν τους αρέσει η ιδέα ότι συμμετέχουν σε «εγκλήματα», «φόνους» και «βασανισμούς». Σου λέει, εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Γιατί να μου λένε ότι κάνω φόνους;

Και μετά, αρχίζει το ευαγγέλιο. Κι εσείς είστε φονιάδες γιατί σκοτώνετε τα φυτά. Τους κυνόδοντες γιατί τους έχετε; Τα λιοντάρια γιατί τρώνε βίσονες; Η μαμά σου με μαρούλια σε μεγάλωσε; Η αγελάδα βγάζει γάλα για τους ανθρώπους. Είναι επιλογή μου να τρώω ζώα. Ο Θεός τα έφτιαξε για εμάς. Και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο να ακούς τέτοιους χαρακτηρισμούς, ειδικά αν είσαι ομολογουμένως καλός άνθρωπος. Όμως, γιατί είναι τόσο κακό να αναγνωρίσουμε κάτι που κάνουμε, εφόσον είναι η πραγματικότητα; Φυτρώνουν σε δέντρα οι μπριζόλες; Τρέχει από τις βρύσες το γάλα; Για να φας αυτό που αποκαλείς «κρέας», σκοτώνονται ζώα. Βασανίζονται ζώα. Κακοποιούνται ζώα. Δεν είναι παράδοξο να σε ενοχλεί περισσότερο το να συζητάμε για αυτές τις πράξεις, παρά οι ίδιες οι πράξεις;

Πολλοί πιστεύουν ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να σκοτώνουμε και να εκμεταλλεύομαστε τα άλλα ζώα. Τότε γιατί είναι σοκαριστικό να ακούει κάποιος πως πληρώνει για να σκοτώνονται ζώα;

Και, γιατί τα ίδια ακριβώς φαγητά σου φαίνονται νοστιμότατα όταν τα τρως εσύ αλλά αηδία όταν τα τρώνε οι βίγκαν; Θέλω να πω, οι βίγκαν τρώνε φαγητά που τρως κι εσύ. Απλώς, δεν ισχύει το αντίθετο. Όταν στο σπίτι σου έχετε φακές, νιώθεις ότι βοσκάς; Ότι τρως ραδίκια;

Έχω αρκετούς φίλους και γνωστούς που ζουν την συνηθισμένη τους ζωή, τρώγοντας ζώα και πράγματα που βγαίνουν από ζώα, φορώντας δερμάτινα και βάζοντας στο τσάι τους εμετό από μέλισσες. Αντιλαμβάνονται πολύ καλά τί κάνουν. Δεν διαφωνούν μαζί μου, απλά για τους δικούς τους λόγους αδυνατούν να απαρνηθούν την διατροφή που έχουν συνηθίσει. Τους θεωρώ πολύ πιο δίκαιους, πολύ πιο ορθολογιστές και πολύ πιο σοβαρούς από εκείνους που συγκρίνουν την ζωή μιας αγελάδας με ένα καρότο, ή νομίζουν ότι έχουν κάτι κοινό με τα λιοντάρια. Ειδικά όσοι έχουν ζήσει σε χωριά και έχουν δει από κοντά την εκτροφή και εκμετάλλευση ζώων, συμφωνούν απόλυτα μαζί μου ότι η θανάτωση ενός ζώου ΕΙΝΑΙ φόνος. Πώς αλλιώς να το ορίσουμε; Δεν είναι συγκομιδή. Δεν είναι απόσταξη. Ούτε κατασκευή. Παίρνεις ένα ζωντανό πλάσμα που σκέφτεται, νιώθει, βλέπει, ακούει, αισθάνεται και του χώνεις ένα μαχαίρι στον λαιμό, απλά και μόνο επειδή αδιαφορείς για την αξία της ζωής του. Τι σκατά είναι αυτό; Ιεραποστολή;

Apologies για το αμήχανο συμπέρασμα, αλλά είναι ηλίθιο να μάχεσαι εναντίον κάποιου που προσπαθεί να κάνει καλό.

Αν θέλεις, μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σου από την άλλη, να αδιαφορήσεις για αυτά που λέει. Μπορείς να συνεχίσεις το γεύμα σου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αλλά δεν μπορείς να βρίζεις και να ειρωνεύεσαι ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν το σωστό.

Εκτός αν, όπως είπα, είσαι κρεατέμπορας. Τότε οκ, σε καταλαβαίνω.