Σταμάτησα να είμαι βίγκαν, για ένα μήνα

Τελευταία φορά που έφαγα κρέας ήταν το 1989 και τελευταία φορά που έφαγα ο,τιδήποτε ζωικό, όπως αυγά, τυριά, μέλι, γάλα ή ψάρια, ήταν τον Αύγουστο του 1991, άρα υπήρξα βίγκαν για 26 συναπτά έτη.

Του αναγνώστη μας, Νίκου Χατζηηλία.

Τον καιρό που πήρα αυτή την απόφαση κανείς δεν ήξερε τι σημαίνει βίγκαν. Ούτε καν εγώ ο ίδιος, μιας και δήλωνα απλώς «χορτοφάγος». Τελευταία όμως βλέπω ότι οι άνθρωποι που ακολουθούν αυτόν τον δρόμο γίνονται όλο και περισσότεροι και ειδικά οι νέοι. Αυτό είναι πολύ θετικό γεγονός. Πάντα χαίρομαι να βλέπω νέους ανθρώπους να κάνουν την σωστή επιλογή, να αφήνουν πίσω τους όλη αυτή την αδικία και την βαρβαρότητα που κρύβουν τα ζωικά τρόφιμα, να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς βια.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι διάβαζα πολύ συχνά σε διάφορες σελίδες στο διαδίκτυο για τους «κινδύνους» που κρύβει μια τέτοια διατροφή. Όσοι το σκέφτονται να γίνουν, ανησυχούν για τις «συνέπειες». Όσοι έγιναν πριν από λίγο καιρό, δέχονται «προειδοποιήσεις» από φίλους, γιατρούς και διατροφολόγους, ότι αργότερα, δήθεν, θα αρχίσουν να φαίνονται τα προβλήματα. Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές άκουσα από τον γιατρό μου ότι θα αρρωστήσω, ότι θα πάθω κάτι, κάπου, κάπως, κάποτε. Μάλλον εκατοντάδες. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχω αρρωστήσει ποτέ από τότε που έγινα χορτοφάγος, ούτε μια φορά, και όταν μιλώ για αρρώστια εννοώ ακόμη και το κοινό κρυολόγημα. Το παράξενο είναι ότι και σήμερα, 26 χρόνια μετά, συνεχίζω να ακούω ότι «θα» πάθω κάτι, κάποια στιγμή στο μέλλον.

Κοιτάξτε, το ξέρω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάθω κάτι. Το σίγουρο είναι κάποτε θα πεθάνω. Μπορεί επίσης να τραυματιστώ, θα κολλήσω τον ιό του δυτικού Νείλου ή να με πατήσει αυτοκίνητο. Πάντως, η διατροφή μου όχι μόνο δεν μου έχει προκαλέσει ποτέ κανένα πρόβλημα, αλλά αντιθέτως είμαι πάντα ακμαίος, ανάλαφρος, υγιής και γερός.

Αν και δεν ασχολήθηκα ποτέ με τον βιγκανισμό με ακτιβιστικό τρόπο, ούτε και με ενδιέφερε ποτέ να «ξυπνήσω» και άλλους γύρω μου (αυτό γιατί, πιστεύω πως κάτι τέτοιο γίνεται λόγω προσωπικών αποφάσεων), εν τούτοις δεχόμουν και ακόμη δέχομαι πολλές προκλήσεις από φίλους και γνωστούς, που απορούν με τον τρόπο που ζω. Ξέρετε, μερικοί άνθρωποι, όταν τους λες ότι δεν τρως κρέας, αυγά και γαλακτοκομικά, στα δικά τους αυτιά ακούγεται σαν να λες ότι δεν αναπνέεις οξυγόνο. Νομίζουν ότι το κρέας είναι κάποια βιταμίνη και αν το κόψουν θα πεθάνουν.

Μια από αυτές τις προκλήσεις ήρθε φέτος, αλλά όχι από κάποιον που αμφιβάλλει για την χορτοφαγία. Εγώ και μια καλή μου φίλη, μικροβιολόγος στο επάγγελμα και επίσης βίγκαν, είχαμε μια σοβαρή διαφωνία ως προς την λακτόζη. Για όσους δεν το έχουν ακούσει, το γεγονός ότι μπορούμε να πίνουμε γάλα και να τρώμε τυριά ως ενήλικες, οφείλεται σε μια μετάλλαξη που συνέβη στον οργανισμό μας. Καθώς δεν είναι φυσιολογικό να πίνουμε γάλα αφού μεγαλώσουμε, ο οργανισμός σταματάει σταδιακά την παραγωγή του ενζύμου που διασπά την λακτόζη στο γάλα, κάπου μεταξύ 4 και 7 ετών. Παρόλα αυτά, λόγω της συνεχόμενης και επί χιλιετίες κατανάλωσης γάλακτος από τους ενήλικες, ο οργανισμός κάποιων (αλλά όχι όλων) ανθρώπων προσαρμόστηκε και μπόρεσαν να διατηρήσουν την ικανότητα να χωνεύουν το γάλα, για όλη τους τη ζωή. Όσοι δεν το κατάφεραν, είναι που αυτοί σήμερα λέμε ότι έχουν «δυσανεξία στη λακτόζη».

Η διαφωνία λοιπόν, ήταν η εξής: Εγώ ισχυριζόμουν ότι η ικανότητα διάσπασης της λακτόζης παραμένει, ακόμη και με πλήρη αποχή από τα γαλακτοκομικά, ως μια μόνιμη εξελικτική προσαρμογή. Μιας και πριν γίνω χορτοφάγος είχα φάει ένα βουνό από τυρί και είχα πιει θάλασσες από γάλα, θεώρησα ότι η δυνατότητα να το κάνω παραμένει για πάντα. Η φίλη μου, πάλι, θεωρούσε ότι άπαξ και σταματήσουμε να καταναλώνουμε λακτόζη, σταδιακά το ένζυμο που την διασπά (η λακτάση) θα σταματήσει να παράγεται από τον οργανισμό, ανεξάρτητα αν είμαστε 5, 10, 30 ή 80 ετών και, τελικά, θα γίνουμε έτσι κι αλλιώς δυσανεκτικοί.

Βάλαμε λοιπόν στοίχημα, ορκίστηκα ότι θα τρώω κάθε μέρα λίγο τυρί και θα πίνω μισό φλυτζάνι φρέσκο γάλα αγελάδας, για δύο μήνες. Τήρησα την ιερή μου υπόσχεση και τίμησα το στοίχημά μας, ξεκινώντας από την ίδια κιόλας μέρα να τρώω αυτές τις αηδίες.

Κατά τη διάρκεια του «πειράματος» επέλεξα να τρώω μια ποικιλία από πολλά διαφορετικά είδη τυριών και να αλλάζω μάρκες γάλακτος. Όχι ότι έχει καμία σημασία, αλλά ήθελα, αν αποδειχθεί ότι με πειράζει, να αποκλείσω την πιθανότητα να φταίει κάποιο συγκεκριμένο είδος ή μάρκα.

Τελικά, δεν άντεξα δύο μήνες, αλλά κάτι λιγότερο από ένα. Συγκεκριμένα, άντεξα 27 μέρες. Και, τελικά, έχασα το στοίχημα.

Παρότι δεν είμαι ιδιαίτερα φανατικός με το είδος της ζωής που κάνω, αυτές τις 27 μέρες ένιωσα μεγάλη ντροπή και ενοχές. Αν και αντιμετώπισα τις ενοχές μου, στάθηκα ανήμπορος να αντιμετωπίσω το τυρί.

Η εμπειρία μου; Με κάθε ειλικρίνεια, απαίσια.

Σε καθημερινή βάση, σχεδόν για όλη την ημέρα, ένιωθα το στομάχι μου να χοροπηδάει. Αναγούλες, ρεψίματα και ασταμάτητα αέρια. Αλήθεια σας λέω, τόσο κλάσιμο δεν έχω ρίξει ούτε με την καλύτερη και πιο δυνατή φασολάδα που έχω φάει. Τις περισσότερες ημέρες, είχα επίσης κοιλόπονο, από ελαφρύ έως έντονο.

Και κάτι πολύ σημαντικό: Εμφάνισα αιμορροΐδες. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου αιμορροΐδες. Κι όμως, ξαφνικά στα 51 μου άρχισα να πονάω κάθε φορά που καθόμουν στην τουαλέτα και μπορούσα να νιώσω στο χέρι καθώς σκουπιζόμουν ότι κάτι υπήρχε εκεί, σαν ένα μεγάλο σπυρί.

Κάποιες άλλες παρατηρήσεις που έκανα, παρότι δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι οφείλονται στην αναπάντεχη προσθήκη που έκανα στην διατροφή μου (αλλά είναι μια λογική υπόθεση, μιας και δεν μου συνέβησαν ποτέ για σχεδόν τρεις δεκαετίες) είναι ότι άλλαξε το δέρμα μου – άρχισα να εμφανίζω μαύρα λιπαρά στίγματα σαν αυτά που είχα στην εφηβεία, σπυράκια και άσχετες κοκκινίλες εδώ κι εκεί και επίσης, πέρασα ένα ωραιότατο τριήμερο συνάχι και υπέφερα από πόνους στη μέση. Αυτό με τους πόνους εμφανίστηκε περίπου μετά τις τρεις εβδομάδες του «πειράματος», ευτυχώς δεν χρειάστηκε να το υπομείνω πολύ.

Σαν τελικό απολογισμό και συμπεράσματα, θα έλεγα ότι πράγματι, ο οργανισμός μας «ξεχνάει» πως να χωνεύει αφύσικες για αυτόν τροφές όπως είναι τα γαλακτοκομικά, αν του δοθεί αρκετός χρόνος. Φυσικά εγώ είμαι απλώς ένα άτομο και θα μπορούσε κανείς να το αποδώσει στην τύχη, να ισχυριστεί ότι δεν γίνεται να το γενικεύσουμε και να το εκλάβουμε ως επιστημονικό πόρισμα. Σύμφωνοι. Ξόδεψα επίσης μισό σωληνάριο Voltaren, συμμετείχα συνειδητά στο μαρτύριο των ζώων και πρόσβαλα βάναυσα τα ίδια μου τα πιστεύω.

Περιττό να σας πω, ότι όλα τα παραπάνω εξαφανίστηκαν πολύ γρήγορα, όταν επέστρεψα στην κανονική μου διατροφή. Ο οργανισμός μας έχει μια εκπληκτική ικανότητα να αυτοθεραπεύεται, όταν βγάλουμε από μέσα του αυτά που μας αρρωσταίνουν.

Επιστροφή σε τρόφιμα που προέρχονται από ζώα… Ποτέ, μα ποτέ ξανά!