Το Δίκαιο του Δυνατού

Σήμερα η ημέρα γιορτής του Πάσχα, αποτελεί τη μέγιστη ημέρα λατρείας για τους περισσότερους Χριστιανούς, σε συνδυασμό με ένα δυνατό μήνυμα αγάπης και ελπίδας.

Του αναγνώστη μας, Στέλιου Αγγελόπουλου

Παρ’όλα αυτά, η σημερινή ημέρα παρουσιάζει στο ζενίθ της μια βάρβαρη συμπεριφορά του ανθρώπου, έναντι στα ζώα, πράττοντας το “Δίκαιο του Δυνατού” με κάθε βαρβαρότητα.

Αναφέρομαι στην δική τους εβδομάδα των Παθών. Που δεν είναι μόνο μια εβδομάδα. Είναι ο φαύλος κύκλος της ζωής τους που με την βια έχουν εισέλθει από το “ανώτερο είδος”, τον άνθρωπο.

Σήμερα – όπως και κάθε άλλη μέρα – το ζώο στο πιάτο σου έχει πρόσωπο. Πρόσωπο γεμάτο φόβο, πόνο και αίμα. Πρόσωπο που θέλει να ζήσει, πρόσωπο που μπορεί να κάνει οικογένεια και έχει συναισθήματα. Ένα πρόσωπο που ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει την αγωνία του προς τον δρόμο για την σφαγή. Και τελικά αυτό το πρόσωπο χάνεται για ωμότητά μας.

“Δείχνουμε την χαρά μας”, “Είναι έθιμο”, “Αφού νήστεψα” λένε σήμερα.

Και σκέφτομαι, “Μα, αξίζει πράγματι να χύνεται τόσο αίμα για μια ημέρα που παρουσιάζεται ως Αγάπη;”.

Σαφέστατα η απάντηση είναι όχι.

Αναρωτιέμαι πόσο πόνο, φόβο, απελπισία και θάνατο χωράει η παράδοσή σου…που είναι η αγάπη στο σούβλισμα εκατομμυρίων ζώων, στην κλοπή των αυγών των πουλερικών…Αναρωτιέμαι γιατί αγνοούμε αυτά που συμβαίνουν μέσα στις βιομηχανίες κρεάτων…ακρωτηριασμοί, το κόψιμο γεννητικών οργάνων, αποκεράτωση αγελάδων, προβάτων… αφαίρεση των ραμφών στα κοτόπουλα και άλλα πολλά.

Αδιαφορία για την διάρκεια εκτροφής τους που βρίσκονται στην απομόνωση, στο σκοτάδι και στη βρωμιά. Αδιαφορία για όλες τις ενέσιμες παρεμβολές από τον άνθρωπο. Αδιαφορία για τον πόνο που προκαλούμε. Και η αδιαφορία αυτή σήμερα παρουσιάζεται ως υποτιθέμενη ευλάβεια… Με άλλα λόγια ένας άνθρωπος δείχνει την αγάπη του για ένας γεγονός στην Θρησκεία του με το να οδηγείται σε μια τέτοια αποτρόπαια πράξη, δηλαδή τον φόνο.

Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τα ζώα θεωρούνται αντικείμενα. Θεωρούνται μπριζόλα, λουκάνικο, μπέικον, γύρος. Δεν είναι αγελάδα, γουρούνι και κότα.

Στην πραγματικότητα αυτή μας η συμπεριφορά αντικατοπτρίζει ένα εγγενές χαρακτηριστικό της παρούσας ιδεολογίας: Με την σφαγή παρουσιάζεται όχι μόνο η βιαιότητα μας σε ένα άλλο είδος, αλλά η γενικότερη ψυχοσύνθεση μας για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ή μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα και ο ένας τον άλλον. Από την στιγμή που ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται σε σημείο κατάχρησης ο,τιδήποτε γύρω του για προσωπικό όφελος μόνο και όχι για συλλογικό, πόσο απέχει από το να θεωρήσει τον εαυτό του ανώτερο από κάποιον άλλον και με την βία να κυριαρχήσει πάνω του;

Η εκμετάλλευση αναπαράγεται, από τον καθένα για τον καθένα και από τον καθένα για το κάθε τι. Υποσκελισμός κάθε σεβασμού για το δικαίωμα στην ζωή και στην ελευθερία. Άλλωστε κάπου δεν έχουμε ξαναδεί ολοκαυτώματα, μαζικές σφαγές, συνωστισμούς σε στρατόπεδα, εισβολή χημικών και φαρμάκων;

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης συνεχίζονται πάλι, με αυτούς που δεν έχουν φωνή.

Το ταλαιπωρημένο σώμα του νεκρού ζώου, δεν είναι προσφορά ή ένδειξη αγάπης, αλλά δολοφονία. Το “πασχαλινά αυγό” δεν χρειάζεται την κόκκινη βαφή, γιατί είναι ήδη κόκκινο από το αίμα της οικογένειας του. Μιας οικογένειας που αποτελεί το πιο πολυβασανισμένο είδος στην ιστορία. Και όταν το σπάσεις, δεν θα δείξεις την ανάσταση, αλλά αντιθέτως έναν ακόμα θάνατο.

Εάν κάποιος επιθυμεί πραγματικά να βρει την αληθινή πνευματική του ανάσταση, δεν θα χρειαστεί σίγουρα την καρνιστική βουλιμία.

Η Εβδομάδα των Παθών και η κατάληξη της στην Ανάσταση έχει ένα βαθύτερο ψυχολογικό νόημα: Το πέρασμα από τα πάθη στη λύτρωση και τον εορτασμό της ανανέωσης. Οι δυσκολίες, οι πλάνες, οι προδοσίες, ο πόνος, τα πάθη και τελικά ο άνθρωπος είναι το ψυχολογικό έδαφος πάνω στο οποίο ζει ο άνθρωπος και το οποίο ζει μέσα μας.

Μαθαίνοντας να διαχειριζόμαστε όλα αυτά τα στοιχεία μπορούμε να ξαναδημιουργήσουμε το ατομικό μας ψυχολογικό έδαφος, να ανανεωθούμε και να δώσουμε νέο νόημα στη ζωή μας. Όσοι λοιπόν επιθυμείτε να γιορτάσετε την Ανάσταση, το πραγματικό νόημα προσφοράς θα ξεκινήσει από τον ίδιο σας τον εαυτό, χωρίς την ανάγκη στερεοτυπικών βάρβαρων εθίμων που μακράν απέχουν πολύ από την αγάπη.

Η σφαγή ότι όνομα και να έχει, είναι σφαγή. Η σφαγή, με όποιον τρόπο και αν γίνεται, είναι σφαγή. Η σφαγή, όποιος και αν είναι το θύμα, είναι σφαγή. Ο Θεός σου, όρισε τη σφαγή σαν μια θυσία προς αυτόν ή το στομάχι σου;

«Οι ορέξεις και τα καπρίτσια των στομαχιών των ανθρώπων διαμόρφωσαν και τις θυσίες ώστε να μην αισθάνονται ότι διαπράττουν αδικία» – Θεόφραστος.

Ναι, θα πρέπει όλους να μας ενοχλεί ο φριχτός θάνατος των ζώων για την ματαιοδοξία των ανθρώπων.

Σε έναν κόσμο που δεν είναι αθώο το να μην ερευνάς, σε καθιστά αυτόματα και θύμα. Οι επιστήμονες και ιερείς δεν διαφωτίζουν τον κόσμο. Την αλήθεια την βρίσκεις όταν οι προκαταλήψεις και οι απόψεις σου δεν σε εμποδίζουν να μελετήσεις, για την ομαλή και ελεύθερη ψυχική σου υγεία απεξαρτημένη και λυτρωμένη από την βία.

Γιατί άνθρωπε, δεν γεννηθήκαμε για να μισούμε, άλλα για ν’ αγαπάμε.
Σήμερα και πάντα, επιλέξτε ειρήνη στα πιάτα σας.