Τι μπορούμε να πούμε για τα ζώα που σφάζονται για φαγητό;
Πόσοι από εμάς θα συνέχιζαν να τρώνε παϊδάκια και μπριζόλες, μετά από μια επίσκεψη σε σφαγείο, όπου μισοτυφλωμένα γουρουνάκια πασχίζουν να περπατήσουν, ταϊσμένα μέχρι σκασμού μόνο για να σφαχτούν; Και τι μπορούμε να πούμε, για παράδειγμα, για τα εκατομμύρια των ζώων που βασανίζονται κάθε μέρα, αλλά επιλέγουμε να αδιαφορούμε;
Σκεφτείτε τις συνέπειες του να παρακολουθείτε όλη μέρα, ασταμάτητα, μια ταινία τρόμου όπου άνθρωποι υποβάλλονται σε φρικαλέα βασανιστήρια: Κτηνώδη χτυπήματα στο τσιμέντο, αφαίρεση όρχεων χωρίς αναισθησία, κόψιμο αυτιών, μαχαιρώματα στο λαιμό, διαμελισμοί. Οι ψυχολογικές συνέπειες θα ήταν σίγουρα ολέθριες. Μετά βίας αντέχουμε να δούμε μια τέτοια ταινία για μία ή δύο ώρες. Όμως το περιεχόμενο της ταινίας αναπαράγεται ξανά και ξανά, ασταμάτητα, κάθε μέρα και κάθε λεπτό.
Για τα ζώα εν αναμονή της σφαγής τους, αυτό είναι καθημερινή εμπειρία. Είναι αναγκασμένα να παρακολουθούν και να ακούνε τα παιδιά τους, τα αδέρφια τους ή τους φίλους τους να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά τους. Ζουν την τραγική εμπειρία του να ξέρεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεθάνεις και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό.
Θα μπορούσε ο θεατής μιας τέτοιας ταινίας να συνεχίσει να παρακολουθεί, χωρίς πρόβλημα;
Ναι, αλλά μόνο αν έβρισκε έναν τρόπο να ξεχνάει, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και κόστος, αυτό που μόλις είδε. Αυτή η ικανότητα της επιλεκτικής και ελεγχόμενης λήθης συνεπάγεται την ενέργεια της λεγόμενης φετιχιστικής απόρριψης:
«Το ξέρω, αλλά αρνούμαι να δεχτώ τις συνέπειες αυτής της γνώσης, έτσι ώστε να συνεχίσω να συμπεριφέρομαι σαν να μην ήξερα».
Σχόλια Facebook