Τα ζώα ως ιδιοκτησία

Κατάργηση ή ρύθμιση; Πρέπει να διαλέξεις ένα.

Η βάση της δουλείας είναι η μεταχείριση ενός ατόμου σαν να ήταν ιδιοκτησία. Σε ένα σύστημα δουλείας, οι ιδιοκτήτες δούλων μπορούν να αγοράζουν, να πωλούν και να χρησιμοποιούν άτομα τα οποία θεωρούνται ως «ιδιοκτησία» τους. Γίνονται οι ιδιοκτήτες τους.

Την εποχή που η ανθρώπινη δουλεία ήταν πραγματικότητα, η χρήση δούλων ρυθμιζόταν από αυτό που ονομαζόταν «Κώδικας Δούλων». Ο Κώδικας Δούλων ήταν νόμοι που περιέγραφαν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που είχαν οι ιδιοκτήτες απέναντι στους δούλους τους. Θεωρούνταν κάτι σαν νόμοι κατά της βαναυσότητας.

Οι νόμοι αυτοί, για παράδειγμα, περιέγραφαν με ποιους τρόπους μπορούσε να τιμωρηθεί ένας δούλος και ποιους όχι, τον μέγιστο αριθμό δούλων που μπορούσαν να βρίσκονται σε ένα μέρος, απαγόρευαν τον γάμο μεταξύ υπόδουλων ατόμων, κ.ά. Απαγόρευαν επίσης αυτό που θεωρούνταν «βάναυση συμπεριφορά». Αν μπορούσε να αποδειχθεί πως ένας ιδιοκτήτης είχε προκαλέσει «περιττά βάσανα» σε κάποιον δούλο – δηλαδή βάσανα που δεν παρήγαγαν κανένα όφελος για τον ιδιοκτήτη εκτός από την ευχαρίστηση της πρόκλησης πόνου – τότε ο ιδιοκτήτης μπορεί να έχανε αυτόν τον δούλο, ο οποίος μετακινούνταν σε άλλο χώρο, με έναν «καλύτερο ιδιοκτήτη».

Παρότι προωθούνταν ως «νόμοι προστασίας των δούλων», δεν προστάτευαν τους δούλους. Ακόμη και σε περιπτώσεις που ιδιοκτήτες δούλων ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου υπόδουλα άτομα, στο τέλος κατέληγαν ελεύθεροι από συνέπειες απλώς και μόνο λέγοντας πως ήταν ατύχημα.

Στην πραγματικότητα, αυτό που έκαναν οι συγκεκριμένοι νόμοι ήταν να διασφαλίζουν ότι οι δούλοι δεν «χαραμίζονταν». Ότι η ικανότητά τους να προσφέρουν έργο δεν ελαχιστοποιούνταν. Ένας τραυματισμένος ή βαριά τραυματισμένος δούλος αποτελούσε σπατάλη χρημάτων και μια κακή χρήση δούλου από τον ιδιοκτήτη, που δεν μπορούσε να τον εκμεταλλευτεί υπό αυτές τις συνθήκες.

Σήμερα, οι άνθρωποι μπορούν να αγοράζουν, να πωλούν και να χρησιμοποιούν ζώα τα οποία θεωρούνται ιδιοκτησία τους. Ανακηρύξαμε τους εαυτούς μας ιδιοκτήτες των ζώων. Από νομικής άποψης, η κατάσταση αυτών των ζώων είναι ακριβώς η ίδια με τους υπόδουλους ανθρώπους των περασμένων αιώνων: Κινητή περιουσία. Εμπορεύματα.

Οι νόμοι για την προστασία των ζώων κάνουν ακριβώς το ίδιο που έκαναν οι Κώδικες των Δούλων. Τιμωρούν τα «περιττά βάσανα». Με άλλα λόγια, τιμωρούν την πρόκληση πόνου στα ζώα που δεν απαραίτητος για τους λόγους που εκμεταλλευόμαστε το ζώο, όπως για φαγητό, ρούχα, μεταφορές κ.ά. Προφανώς, σχεδόν όλα τα ζώα που χρησιμοποιούμε ή σκοτώνουμε για φαγητό, ρούχα, μεταφορές, διασκέδαση ή πειραματισμό υποφέρουν απίστευτα στα χέρια μας. Ωστόσο, αυτό δεν θεωρείται «περιττό βάσανο». Το είδος του πόνου που θεωρείται περιττό είναι αυτό που προκαλείται για ευχαρίστηση, το είδος του πόνου που δεν δικαιολογείται από κάποιο οικονομικό ή κοινωνικό όφελος.

Την εποχή της ανθρώπινης δουλείας, υπήρχαν δύο μεγάλες κοινωνικές ομάδες: Οι υποστηρικτές της κατάργησης και αυτοί της συνέχισης της δουλείας.

Όσοι υποστήριζαν τη δουλεία ισχυρίζονταν πως το πρόβλημα δεν ήταν η δουλεία αυτή καθαυτή, αλλά ο τρόπος με τον οποίο οι ιδιοκτήτες μεταχειρίζονταν τους δούλους. Έλεγαν πως οι συνθήκες εκμετάλλευσης των δούλων έπρεπε να βελτιωθούν και πως οι νόμοι θα έπρεπε να φροντίζουν ώστε οι δούλοι να μην γίνονται θύματα βάναυσης συμπεριφοράς. Υποστήριζαν την «ανθρώπινη μεταχείριση».

Στον αντίποδα, οι υποστηρικτές της κατάργησης δεν αποδέχονταν τους νόμους που ρύθμιζαν την δουλεία. Δεν ήθελαν να ρυθμίζεται η εκμετάλλευση των δούλων ή να υπάρχει «ανθρώπινη μεταχείριση». Ήθελαν να καταργηθεί η δουλειά πλήρως.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα ζώα. Όσοι υποστηρίζουν την «ανθρώπινη εκμετάλλευση» των ζώων ουσιαστικά ζητούν νόμους που βελτιώνουν την εκμετάλλευση και την σφαγή. Οι νόμοι αυτοί δεν έχουν ως σκοπό να εξαλείψουν την χρήση των ζώων, αλλά απλώς να βελτιώσουν τις συνθήκες υπό τις οποίες τα χρησιμοποιούμε, καθώς τα χρησιμοποιούμε.

Κατά συνέπεια, όσοι είμαστε υπέρ της κατάργησης της εκμετάλλευσης ζώων, δεν υποστηρίζουμε τα κινήματα, τους νόμους και τις καμπάνιες «ευζωΐας» ή «καλύτερων συνθηκών». Δεν θέλουμε να ρυθμίσουμε, ούτε να βελτιώσουμε τις συνθήκες εκτροφής και σφαγής. Δεν θέλουμε νόμους που περιγράφουν τον «σωστό τρόπο να κόψουμε τον λαιμό» κάποιου. Δεν θεωρούμε ότι πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τα ζώα «καλύτερα».

Υποστηρίζουμε το δικαίωμά τους να είναι ελεύθερα, να μην ανήκουν σε κανέναν, να μην αποτελούν «ιδιοκτησία» των ανθρώπων.

Αυτή ακριβώς είναι η βάση και η έννοια του βιγκανισμού: Η υπεράσπιση του δικαιώματος όλων των συναισθανόμενων όντων να μην αποτελούν ιδιοκτησία ή εμπόρευμα. Η υπεράσπιση ενός κινήματος υπέρ της ολοκληρωτικής κατάργησης της εκμετάλλευσης.

Αν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε την ζωή με σεβασμό, ο βιγκανισμός είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.