ΑΠΟΨΕΙΣ

Τα αρνάκια δεν κάνουν μπε. Τα αρνάκια κλαίνε.

Από  | 

Αυτή την εποχή σχεδόν σε κάθε χωριό της Ελλάδας, και πολύ περισσότερο, νομίζω, της Κρήτης, ακούς αρνάκια να φωνάζουν. Αν δεν δώσεις πολλή σημασία, είναι απλώς άπειρα “μπεεε” που έρχονται από κάθε κατεύθυνση.

Του Παύλου Ιωαννίδη
Μπε. Ο ήχος του αρνιού. Έτσι μάθαμε από μικροί. Πώς κάνει το αρνάκι; Κάνει μπε. Σαν να είναι η δουλειά τους, μια άσκοπη συνήθεια χωρίς αιτία. Κάνουν μπε χωρίς λόγο, απλά επειδή είναι αρνιά, όπως οι αγελάδες κάνουν μου και οι γάτες νιάου.

Τα αρνάκια δεν κάνουν μπε. Απλώς κλαίνε. Το “μπε” είναι η φωνή τους, στην γλώσσα που δεν μιλάμε και δεν καταλαβαίνουμε. Όπως οι άνθρωποι μιλάμε για να πούμε κάτι, έτσι κι αυτά κάνουν μπε για κάποιον λόγο και όχι επειδή δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Αν ένα μωρό κλαίει, είναι επειδή χρειάζεται κάτι. Δεν κλαίει επειδή είναι μωρό. Κλαίει επειδή έχει μια ανάγκη. Και τα αρνάκια, δεν κάνουν μπε επειδή είναι αρνάκια. Κάνουν μπε επειδή θέλουν κάτι.

Όλα έχουν νερό δίπλα τους, σε κάθε περίπτωση. Έχουν και κάποιου είδος καταφύγιο από την ζέστη και το κρύο. Παρόλα αυτά συνεχίζουν να κλαίνε, να φωνάζουν δυνατά, όλη μέρα, ασταμάτητα. Τι μπορεί να θέλουν;

Δυστυχώς, η απλή διαπίστωση πίσω από την κοινότυπη και αφελή δήλωση πως “τα αρνάκια κάνουν μπε”, είναι πως τα αρνάκια φωνάζουν την μαμά τους. Ένα απλούστατο γεγονός που οι περισσότεροι δεν σκέφτονται, ούτε και επικοινωνούν στα παιδιά τους, που μερικές φορές βρίσκονται εκεί για να δουν τα αρνάκια από κοντά.

Τα αρνάκια αυτά είναι μωρά λίγων εβδομάδων, που αρπάχτηκαν από τις μητέρες τους και εξυπηρετούν δύο κυρίως σκοπούς. Πρώτον, είναι τα “υποπροϊόντα” της διαδικασίας παραγωγής γάλακτος. Καθώς αυτά βρίσκονται κάπου μόνα τους, οι μητέρες τους, που μόλις γέννησαν, βρίσκονται σε γαλουχία. Το μητρικό γάλα τους, που κανονικά προορίζονταν για αυτά τα μωρά αρνάκια, πλέον το παίρνουν οι άνθρωποι, που θέλουν να το πίνουν ή να φτιάχνουν με αυτό τυριά. Δεύτερον, προφανώς, είναι το μελλοντικό γεύμα ανθρώπων που θα επιλέξουν να φάνε το σώμα τους. Κάποιοι πολύ σύντομα, επειδή τους αρέσει να τρώνε μωρά, κάποιοι λίγο αργότερα, όταν θα έχουν μεγαλώσει αρκετά περισσότερο.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούν τα αρνάκια αν προσπαθήσεις να τα χαϊδέψεις, να τους προσφέρεις λίγη αγάπη, είναι πραγματικά αποκαρδιωτικός. Δεν έχουν καμία ανάγκη ούτε για χάδια, ούτε για παιχνίδια, ούτε για σέλφι. Αν πλησιάσεις το χέρι σου για να τα χαϊδέψεις, ενστικτωδώς αρπάζουν τα δάχτυλά σου και προσπαθούν να τα πιπιλίσουν.

Η μοναδική ανάγκη που έχουν σε αυτήν την τόσο νεαρή ηλικία, είναι η ανάγκη για γάλα. Θέλουν να θηλάσουν. Θέλουν να βρίσκονται δίπλα στη μαμά τους. Και εμείς τους το απαγορεύουμε.

Τι όμορφο υπάρχει σε όλο αυτό; Είναι όμορφα τα αρνάκια, ναι. Είναι πανέμορφα. Κι ένα ανθρώπινο μωρό είναι πολύ όμορφο, και γλυκό, και γουτσου-γουτσου. Αν όμως βρισκόταν μακριά από την μητέρα του, κλαίγοντας απεγνωσμένα και ζητώντας την, μάλλον δεν θα χασκογελούσαμε χαζεύοντάς το και λέγοντας πόσο όμορφο είναι. Θα κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να επιστρέψει στην μαμά του και να ηρεμήσει.

Ως βίγκαν θεωρώ οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης των ζώων, ηθικά απαράδεκτη. Αλλά ως άνθρωπος, θεωρώ τα γαλακτοκομικά το χειρότερο ζωικό προϊόν από όλα. Αν κάποιος θέλει οπωσδήποτε να τρώει ζωικά, του απαντώ πως είναι καλύτερα να τρώει κρέας.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τα γαλακτοκομικά. Προέρχονται από την εκμετάλλευση της μητρότητας, ενός δεσμού που όλοι μας γνωρίζουμε πόσο ισχυρός, σχεδόν ιερός είναι. Τα θηλαστικά αυτά ζώα, από τα οποία παίρνουμε το γάλα, είναι στοργικές μητέρες με βαθύ ενδιαφέρον για τα μικρά τους και ο σκαιός τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουμε αποτελεί μια πραγματική ντροπή για το είδος μας. Αγελάδες, κατσίκες, πρόβατα και άλλα είδη γονιμοποιούνται τεχνητά με χυδαίους τρόπους, εγκυμονούν και φέρνουν στον κόσμο τα μικρά τους, μόνο για να βιώσουν τελικά την αβάσταχτη εμπειρία της απώλειάς τους.

Και γιατί όλο αυτό; Για να πιούμε γάλα. Εκκρίσεις μαστών. Μια πολύ ειδική τροφή που η φύση σχεδίασε για την ανάπτυξη των μωρών – και τίποτα άλλο.

Η παραγωγή και η κατανάλωση του μητρικού γάλακτος ζώων έχει πολλά και διάφορα μειονεκτήματα, τόσο περιβαλλοντικά όσο και υγείας, αλλά δεν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς με τίποτα από αυτά. Χρειάζεται απλώς να σηκωθούμε και να πάμε εκεί. Εκεί όπου παράγεται αυτό το υγρό, που μάθαμε να βρίσκουμε σε όμορφες συσκευασίες στο ράφι του σούπερ μάρκετ. Να δούμε από κοντά τα θύματα αυτής της συνήθειας, ανυπεράσπιστα πλάσματα που υποφέρουν και βιώνουν συγκλονιστικές εμπειρίες μονάχα για να τρώμε τοστάκια και να πίνουμε γαμοκαπουτσίνο.

Σχόλια Facebook