Κάθε 12 δευτερόλεπτα: Μια κριτική ενός καθηλωτικού βιβλίου

Όταν γυρίζουμε το βλέμμα μας αλλού καθώς τα μοσχάρια σφάζονται για το τραπέζι μας, καταδικάζουμε τα ζώα να υποφέρουν για πάντα, λέει η Temple Grandin.

Το 2004, ο Τίμοθι Πασιράτ έπιασε δουλειά σε ένα μεγάλο σφαγείο βοοειδών στις Η.Π.Α. Κατά τη διάρκεια αρκετών μηνών, δούλεψε σε τρία διαφορετικά πόστα: Συσκεύαζε συκώτια, αργότερα οδηγούσε τα μοσχάρια προς το σφαγείο και τελικά προωθήθηκε στο τμήμα ποιοτικού ελέγχου. Ο Πασιράτ είναι ακαδημαϊκός και η επιδίωξή του να εργαστεί σε αυτή τη βιομηχανία ήταν μέρος της έρευνάς του σχετικά με το πώς ορισμένες δραστηριότητες κρύβονται από την κοινή θέα, στις μοντέρνες κοινωνίες. Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου που προέκυψε από αυτή την έρευνα, αναλύει τον τρόπο με τον οποίο μέσα σε μια πολιτισμένη κοινωνία «κρύβονται» οι δραστηριότητες, όχι μόνο των σφαγείων αλλά και ψυχιατρείων, φυλακών και γηροκομείων.

Προτού μπει σε καθοριστικές λεπτομέρειες για τους μήνες που πέρασε στο σφαγείο, αναφέρεται σε νόμους που ψηφίστηκαν ή προτάθηκαν στις πολιτείες της Αϊόβα και της Φλόριντα, οι οποίοι χαρακτηρίζουν ως έγκλημα τις καταγραφές ήχου ή βίντεο μέσα σε εγκαταστάσεις με ζώα.

Όπως αναφέρει:

Αυτοί που κερδίζουν χρήματα από τα σφαγεία επιδιώκουν ταυτόχρονα να προστατεύουν την απόσταση και την μυστικότητα, που διατηρεί τη δουλειά της βιομηχανοποιημένης δολοφονίας καλά κρυμμένη από την κοινωνία.

Ο Πασιράτ περιγράφει όλους τους ήχους, τις εικόνες και τις μυρωδιές που βίωσε από την ημέρα που μπήκε στο εργοστάσιο μέχρι να αποχωρήσει, δίνοντας βάση σε κάθε λεπτομέρεια – από τα κλειδωμένα ντουλαπάκια των υπαλλήλων μέχρι το κόψιμο της ουράς των ζώων. Κάνει την πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση πως, ακόμη και μέσα στο σφαγείο, ο φόνος ενός μοσχαριού ήταν μια μυστικοπαθής διαδικασία. Όταν δούλευε στο ψυγείο, για παράδειγμα, βρισκόταν μακριά από το σημείο που το μοσχαράκι διαμελίζονταν.

Ο τόνος του, ωστόσο, παραμένει ουδέτερος και ψύχραιμος, μέχρι το σημείο που αρχίζει να γράφει για την μεταχείριση των ζωντανών μοσχαριών και τα ανήθικα πράγματα που του ζητήθηκαν να κάνει όταν εργαζόταν στο τμήμα ποιοτικού ελέγχου – που είναι σχετικά με την ασφάλεια τροφίμων.

Η μεταχείριση των ζώων όπως την είδε ο Πασιράτ, ήταν φρικαλέα. Ο προϊστάμενός του συνεχώς έβριζε και τον ανάγκαζε να χτυπάει με το ραβδί ηλεκτροπληξίας τα ζώα στον πρωκτό. Στο τέλος παραιτήθηκε από το τμήμα ποιοτικού ελέγχου, αφού κανείς δεν ενδιαφερόταν για την υγιεινή. Όπως αναφέρει, τον κατέκριναν για τον αριθμό των αρνητικών αναφορών υγιεινής που λάμβανε το εργοστάσιο.

Για να βγάλει κάποιος συμπέρασμα για τις συνθήκες που αυτά τα ζώα σφάζονται, πρέπει να δει την κατάσταση μόνος του. Πρέπει να κοιτάξει αυτά τα ζώα στα μάτια, να μετρήσει τις κραυγές τους, τις φοράς που γονατίζουν από τον φόβο και τις φορές που τα χτυπάνε με το ηλεκτροσόκ. Τα μοσχάρια δεν είναι αφηρημένες έννοιες. Είναι ζωντανά, πραγματικά, αισθανόμενα πλάσματα. Μπορείς να τα δεις σε κάποια φάρμα, καθώς βοσκάνε ή παίζουν με τις μητέρες τους.