Σε ευχαριστώ άγγελέ μου, που πίστεψες στο ψέμα μου

Από ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ | 24/10/2018

Η Πατραϊκή εφημερίδα Αλλαγή φιλοξένησε χθες, στην στήλη Κοινωνία, μια ιστορία που μας συγκίνησε πολύ και μας θύμισε ότι εμείς οι άνθρωποι, αν θέλουμε, μπορούμε πραγματικά να γεμίζουμε τον κόσμο με καλοσύνη.

«Αυτή τη φορά», αναφέρει το άρθρο, «πρόκειται για μια ιστορία που πολλοί παρακολουθήσαμε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαδραματίστηκε στη Θεσσαλονίκη με πρωταγωνιστές μία γιατρό και έναν μικρό τυφλό γατούλη».

 

»Συγκεκριμένα το γατούλη “Φοίνικα” και τη γιατρό με χειρουργική ειδικότητα κα Μαρία Μαρτόγλου, γνωστή στο φιλοζωικό χώρο και όχι μόνο, γνωστή ως επιστήμονα, γνωστή ως άνθρωπο, γνωστή ως φωτεινό παράδειγμα για τις σχέσεις σεβασμού και αγάπης που μπορούν να αναπτύσσονται ανάμεσα στα έμβια όντα ανεξαρτήτως είδους.

Μία γιατρός καταξιωμένη λοιπόν, που υιοθετεί ένα τυφλό γατάκι, παλεύει για τη ζωή του και το προστατεύει σαν παιδί της, στην πορεία ο γατούλης αρρωσταίνει από καρκίνο, και δίνουν μαζί μάχη μέχρι το …τέλος. Παρακολουθώντας την ιστορία πολλοί από μας συγκινηθήκαμε, στείλαμε ευχές και λόγια συμπαράστασης, προσπαθήσαμε να κρύψουμε τα δάκρυά μας όσο γινόταν.
Παραθέτω ένα αποχαιρετιστήριο άρθρο, γραμμένο από την ίδια για το γάτο της, δίνοντάς μας δυνατές εικόνες από τη ζωή της με το “Φοινικούλη” όπως τον αποκαλεί σε όλη την πορεία».

 

ΤΟ ΨΕΜΑ

Όλα ήταν ένα ψέμα, ένα μεγάλο ψέμα που αναγκάστηκα να σου πω μικρέ μου πιτσιρίκο κι ένιωθα φυλακισμένη σε αυτό. Όπως πριν από δέκα χρόνια που ήρθες στην ζωή μου και με υιοθέτησες μικρέ μου άγγελε, ένα ορφανό μικρό πλασματάκι που έβλεπες με τα δικά μου μάτια. Ο γιατρός που εφημέρευε τότε, όταν σε βρήκα, μου πρότεινε ευθανασία γιατί ήσουν τυφλό. Είπαμε μαζί ένα ψέμα που τότε βγήκε αληθινό: «ότι θα το παλέψουμε μαζί όσο ζήσεις». Κάποιοι κακοί άνθρωποι θα ήθελαν να σου αφαιρέσουν την ζωή γιατί έκανες το λάθος να γεννηθείς τυφλό και αδέσποτο, ένα πλάσμα γι αυτούς ενός κατωτέρου θεού, εγώ όμως όχι γιατί εσύ υιοθέτησες εμένα και εγώ εσένα.

Μου έδινε κουράγιο να συνεχίσω να παλεύω να σε κρατήσω στην ζωή, η δύναμη της θέλησης για ζωή που είχες και που κάθε βράδυ όταν σε έπαιρνα αγκαλιά άκουγα την καρδιά σου να χτυπά μαζί με την δική μου. Και έζησες μικρέ μου άγγελλε. Σκεφτόμουν τι όνομα θα σου δώσω και σε ονόμασα «Φοίνικα» όπως το μυθικό πουλί που είχε αναγεννηθεί από τις στάχτες του.

Τα χρόνια περνούσαν όμορφα έχοντας παρέα τους άλλους ανάπηρους αγγέλους μου και ήσουν τόσο ευτυχισμένος, μέχρι που ακούς εκείνη την είδηση που είναι σαν μαχαιριά στην καρδιά σου, ότι ο Φοινικούλης έχει καρκίνο. Δεν το πίστευα και ας γνώριζα πολύ καλά τι θα πει καρκίνος. Είπα ότι θα το παλέψουμε μαζί κι αυτό γλυκέ μου πιτσιρίκο, αρκεί να πιστέψω σε ένα ακόμη ψέμα να σου πω και ας ξέρω ότι μπορεί και να μην είναι ποτέ αληθινό.

«Πάμε να φύγουμε μικρούλη ο γιατρός μας είπε ότι έχεις καρκίνο αλλά εμείς θα πούμε μαζί σε όλους όσους μας ξέρουν ότι σε νικήσαμε καρκίνε. Από εσένα παίρνω δύναμη όταν μου γλύφεις το χέρι μου, απλώνεις το ποδαράκι σου επάνω στην καρδιά μου, όταν χουρχουρίζεις κάθε φορά που σου κάνω μπάνιο και σε αλλάζω γιατί πια δεν μπορείς, τα πόδια σου είναι τόσο αδύναμα και οι λιγοστές δυνάμεις που έχεις σε εγκαταλείπουν».

Αυτό που με πονούσε πολύ και ήταν μια μεγάλη πληγή στην ψυχή μου ήταν αυτό το μεγάλο αναπάντητο γιατί; Γιατί σε εσένα μικρέ μου άγγελε; Γεννήθηκες τυφλό και τώρα σε βρήκε η κακιά αρρώστια. Ένα γιατί που με γέμιζε ενοχές ότι ίσως δεν σε αγάπησα πολύ, με ένα ψέμα που συνεχίζονταν επίσης και από τις τύψεις μου ότι δεν προσπάθησα πολύ για σένα, προσφέροντας σου τα πάντα, τα φάρμακα σου, τις δικές σου κουβερτούλες, τα πιάτα σου, τα μαξιλάρια σου τις πάνες σου και τις καλύτερες τροφές ότι ήθελες θα το είχες και το είχες. Ακόμη και αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα το έκανα για σένα πιτσιρίκο μου γιατί κάποια στιγμή ξέρω πως θα φύγεις και δεν θέλω.

-Μαμά υπάρχουν μέρες που πονάω τόσο πολύ αλλά δεν στο δείχνω για να μην στεναχωρηθείς δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις, ξέρω πως ούτε κι εσύ μου το δείχνεις για να μην το καταλάβω και παίζεις θέατρο ότι δεν συμβαίνει τίποτα και ότι είσαι χαρούμενη αλλά εγώ σε νιώθω μανούλα μου.

-Με έφερες πάλι σε αυτό το κρύο δωμάτιο που είναι πάλι οι ίδιοι άνθρωποι με τις άσπρες ποδιές να με εξετάζουν πότε ο ένας και πότε ο άλλος μπορεί να μην τους βλέπω μανούλα μου αλλά τους νιώθω. Λες να κοιμηθώ και να ξυπνήσω όπως πριν από καιρό που είχα και ράμματα στην κοιλίτσα μου;
Μαμά γιατί κλαις με λυγμούς και μου κρατάς το χέρι; Γιατί με αγκαλιάζεις; Πονάω πολύ το ξέρω όμως θέλω να μάθω τι συμβαίνει γιατί με έφερες εδώ μαμά;

-Μικρούλη μου, άγγελε μου σου είπα ένα ψέμα ένα μεγάλο ψέμα ότι θα το παλέψουμε μαζί ότι θα νικήσουμε τον καρκίνο, συγνώμη. Εγώ φταίω για όλα, που πίστεψα σε αυτό και σου έδωσα ελπίδες, εγώ φταίω που σε ταλαιπώρησα όλους αυτούς τους 8 μήνες που διαγνώστηκε η κακιά αρρώστια και έκανα τα πάντα να σε κρατήσω στην ζωή. Το έκανα όμως με αγάπη γιατί λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και είναι ό,τι πιο όμορφο να ελπίζεις.

Του ψιθύρισα στο αυτί αγκαλιάζοντας τον για τελευταία φορά ότι πότε δεν έπαψα και δεν θα πάψω να τον αγαπώ, ότι πονάω, δεν θέλω να φύγει αλλά πρέπει, του το ψιθύρισα για να μην με ακούσουν και οι άλλοι άγγελοι μου και ζηλέψουν, το πόσο πολύ τον αγαπώ και ότι είναι τα πάντα για μένα, όλη μου η ζωή.

Ας με συγχωρέσεις άγγελε μου και ο θεός ακόμη εάν έκανα κάτι λάθος που πάλεψα μαζί σου που σου είπα αυτό το ψέμα που σου έδωσα ελπίδες όλους αυτούς τους 8 μήνες που νικήσαμε τον καρκίνο, που νικήσαμε τον φόβο, τον πόνο, τον χρόνο.

Σε ευχαριστώ άγγελέ μου που πίστεψες στο ψέμα μου. Πονάει πολύ ο θάνατος όσο και εάν θέλεις να φανείς δυνατή.

-Μαμά δεν θέλω να κλαις δεν πονάω πια, και μετά από πολύ καιρό χαμογελάω, βλέπω στο βάθος ένα φως είναι ώρα να φύγω να πάω στον δικό μου παράδεισο, και για πρώτη φορά βλέπω το πρόσωπο σου μανούλα μου, έτσι όπως σε φανταζόμουν και ας μην σε είδα δει ποτέ μου, σε ένιωθα όμως, ένιωθα την αγάπη σου το χάδι σου το χτύπο της καρδιάς σου. Κάποια στιγμή ξέρω πως θα βρεθούμε.

Φεύγω μανούλα μου το κορμάκι μου δεν το νιώθω πια ούτε πονάω, θα είμαι ευτυχισμένος εκεί που πάω μαμά μου, δεν θέλω να κλαις για εμένα ούτε να στενοχωριέσαι, θέλω να σκέφτεσαι αυτό κάθε φορά που θα με θυμάσαι.

Σε ευχαριστώ γλυκέ μου πιτσιρίκο που με έμαθες να γίνω ακόμη καλύτερη. Το μόνο αληθινό ήταν πόσο ξεχωριστός ήσουν και πόσο μοναδικός, άγγελέ μου, ένας άγγελος που έβλεπε με τα δικά μου ματιά. Η μεγαλύτερη μου ανταμοιβή γι αυτό το ψέμα μου ήταν που ήρθες στην ζωή μου, που με υιοθέτησες και πάλεψες μαζί μου, σε αντίθεση με άλλες αδέσποτες ψυχές που φεύγουν από την ζωή μόνες και αβοήθητες και δεν έχουν κανέναν να τους κρατάει το χέρι και να τους λέει πόσο πολύ τους αγαπά έστω και αυτές τις τελευταίες τους στιγμές. Σε ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου και την έκανες πιο όμορφη.

Αφιερωμένο στους αγγέλους, τους μαχητές της ζωής, όπως λέγονται τα ζώα με καρκίνο και αυτοάνοσα νοσήματα αλλά και στους ανθρώπους με όλη την σημασία της λέξης που τα υιοθετούν και κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν στην ζωή.”

[Μαρία Μαρτόγλου MSc, PhD(c) Medical School, Thessaloniki]