SOS: Ψάχνω απεγνωσμένα αυτή που με έκανε βίγκαν

Το όνομα μου είναι Άννα και είμαι 33 χρόνων. Τα 5 τελευταία χρόνια είμαι αυστηρά χορτοφάγος. Ψάχνω απεγνωσμένα τον άνθρωπο που με βοήθησε να κάνω τη σύνδεση, αν και τότε, όταν προσπάθησε, την χλέυασα και την απέρριψα. Θέλω να τη βρώ απεγνωσμένα, να της ζητήσω συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου, αλλά δεν έχω σχεδόν καθόλου στοιχεία.

Της αναγνώστριάς μας, Άννας

Δεν ξέρω καν που βρίσκεται, αν ζει, τι επάγγελμα κάνει. Ξέρω μόνο το μικρό της όνομα και το γεγονός πως έχει ένα τατουάζ στην πλάτη.

Το 2009 όπως κάθε χρονιά πηγαίνω Χαλκιδική για καλοκαίρι. Έτσι και τότε επιλέξαμε τη Σάρτη. Καθαρές θάλασσες και παραλίες.

Μια μέρα, είδα κάτι που μου κίνησε τη περιέργεια. Μια μελαχρινή κοπέλα που καθόταν με τον σύντροφό της , σηκώθηκε απότομα και άρχισε τρέχοντας να κολυμπάει προς τα μέσα. Η παραλία δεν είχε πολύ κόσμο γιατί είχε πολύ αέρα, κύμα και τα νερά ήταν βαθιά. Εκείνη συνέχιζε να κολυμπάει αρκετά έντονα. Νόμιζα ότι κάνει άσκηση γιατί είχα παρατηρήσει ότι κούτσαινε, μέχρι που κάποια στιγμή κάνει μακροβούτι. Το κύμα δυνάμωνε και εκείνη δεν έβγαινε. Είχα ταραχθεί λίγο αλλά κοιτούσα αποχαυνωμένη! Κοίταζα τον φίλο της που διάβαζε βιβλίο, ο οποίος δεν είχε καταλάβει τι γίνεται. Σηκώθηκα και ήμουν έτοιμη να βουτήξω όταν την είδα να βγαίνει από το νερό. Μόνο που δεν ήταν μόνη της! Είχε και έναν άνθρωπο αγκαλιά! Κοίταζα μία τον φίλο της, μια εκείνη. Άρχισε να κάνει νοήματα αλλά μάλλον δυσκολευόταν γιατί είχε τον άνθρωπο αγκαλιά. Σηκώνομαι και αρχίζω να πηγαίνω προς τα εκεί. Σε δευτερόλεπτα ο φίλος της επιτέλους κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε, μπήκε μέσα τρέχοντας και έβγαλε τον άνθρωπο. Η κοπέλα είχε κουραστεί παρόλο που ήταν πλέον ρηχά.

Πήγα έκατσα κοντά τους. Η κοπέλα μόλις είχε βγάλει το γύψο από σπασμένο πόδι. Το ίδιο βράδυ κανονίσαμε να κάνουμε μπάρμπεκιου στο κάμπινγκ όλοι μαζί. Είχαν καλέσει και την κοπέλα με το αγόρι της.

Αν και δίστασαν στην αρχή, ήρθαν. Ψήναμε και τρώγαμε όλοι. Όταν κάποιος πρόσφερε ένα σουβλάκι στην κοπέλα είπε «όχι, ευχαριστώ». Παρατήρησα λοιπόν ότι δεν έτρωγε κρέας. Έπινε λίγη μπύρα και τσίμπαγε ψωμί και σαλάτα. Πήγα και της έπιασα κουβέντα. Είχε επίδεσμο στο πόδι γιατί την πόνεσε μετά το έντονο πρωινό. Την ρώτησα εάν κάνει νηστεία, χαριτολογώντας. Μου λέει: «Ναι, από τη βία». Απόρησα και γέλασα μαζί. Μου λέει, θα σου πω μια ιστορία:

«Όταν ήμουν μικρή, μεγάλωνα σε φάρμα με πολλά ζώα. Κότες, κουνέλια, πάπιες, γαλοπούλες, περιστέρια. Είχαμε ένα μικρό πορτοκαλαιώνα σε μια επαρχία στην Πελοπόννησο και οι γονείς μου έβγαζαν τα προς το ζην από αυτή την φάρμα. Στην ηλικία των 7 ετών νομίζω ότι έχασα την παιδικότητά μου. Οι γονείς μου με έβαζαν σε μια παράγκα να διαβάζω όσο αυτοί φρόντιζαν τα ζώα. Πάντα έβραζε ένα μεγάλο τσουκάλι στο τζάκι με νερό, όπου μετά έφερνε η μητέρα μου τις κότες να τις καυτηριάσει, όπως έλεγε, για να τις ξεπουπουλιάσει. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η μυρωδιά. Μου άρεσε πολύ όμως η κοτόσουπα αργότερα όταν την έφτιαχνε στο σπίτι. Μια μέρα, καθώς έφερε κάτι ακέφαλες κότες να τις βάλει μέσα στο τσουκάλι, διέκρινα ένα πόδι να τινάζεται μέσα στο βραστό νερό. Έτρεξα έξω κατατρομαγμένη να πω στη μαμά ότι η κότα είναι ζωντανή. Και αντίκρισα το πιο φρικτό θέαμα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Έβγαζαν κουνελάκια από ένα σακί και τους έκοβαν τον λαιμό. Μετά τα έγδερναν και τα έβαζαν σε έναν κουβά με ξύδι και νερό που πλέον είχε γίνει κατακόκκινο από το αίμα. Κάποια από αυτά σπαρταρούσαν ακόμα.

»Πλάνταξα στο κλάμα. Την ίδια μέρα είχα σηκώσει πυρετό. Την ίδια μέρα αποφάσισα να μη ξαναφάω ζωάκι».

Έμεινα και την κοιτούσα σαν να ήταν εξωγήινη. Λίγο η μπύρα, λίγο το κέφι, λίγο ο χαρακτήρας μου που ΄χω την τάση να γελοιοποιώ αρκετά θέματα, άρχισα την πλάκα. Ήρθε ένας από την παρέα, μεθυσμένος, και της έβαλε ένα σουβλάκι μπροστά στη μούρη της. «Έλα», της είπε. «Αφού σου τρέχουν τα σάλια! Όλοι οι χορτοφάγοι τρώτε κρυφά σουβλάκια!». Εκείνη ευγενικά αρνιόταν με χαμόγελο. Επειδή ένιωσα άσχημα που της φερόταν έτσι, του είπα να κόψει την πλάκα και της είπα να πάμε μια βόλτα. Είχε σώσει έναν άνθρωπο από πνιγμό και εμείς την χλευάζαμε.

Στη βόλτα δε μιλήσαμε άλλο για το θέμα αυτό μιας και την είδα στεναχωρημένη. Για να μην μακρηγορώ και σας κουράζω, εκείνη η κοπέλα, η Βάσια (ή Βασιλική, ή Βάσω), αυτή την στιγμή είναι η προσωποποίηση γήινου αγγέλου για εμένα. Με ήξερε 2 ώρες και μου ανέλυσε πράγματα για τον χαρακτήρα μου σαν να με ήξερε χρόνια. Μου είπε τι προκαλώ να συμβεί στη ζωή μου με τον χαρακτήρα που έχω.

Την είπα «σάικο» και ότι μου έλεγε μαλακίες. Μου είπε «να είσαι πάντα καλά». Γέλασα, την άφησα στην παραλία και έφυγα. Γύρισα στο πάρτι και την ξεφτίλισα εντελώς. Το επόμενο πρωί χαράματα, όλοι πήγαμε στο τοπικό ιατρείο από δηλητηρίαση. Κάποιοι έξυπνοι είπαν ότι μας δηλητηρίασαν οι χορτοφάγοι, αλλά αργότερα μάθαμε ότι αρρώστησαν και πολλοί άλλοι που είχαν αγοράσει «κρέατα» απο το ίδιο χασάπικο. Τα «κρέατα» ήταν χαλασμένα λόγω ανθυγιεινών συνθηκών διατήρησης. Μπήκα λίγο τότε σε σκέψεις.

Μετά από σχεδόν 10 χρόνια δεν την έχω ξεχάσει. Ούτε μια της λέξη! Έπεσε μέσα σε όλα. Ξαφνικά, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, όταν έγινα αυτόχειρας αλλά απέτυχα να τερματίσω τη ζωή μου, ήρθαν όλα της τα λόγια ξανά σαν να ‘ταν χθες. Μαζί με αυτή την αναλαμπή, μετά από 5 χρόνια που την είχα γνωρίσει, τελικά κατάλαβα τι έλεγε. ΟΛΑ όσα μου είπε. Παράλληλα, έκοψα μαχαίρι όλα τα ζωικά από τη ζωή μου. Χωρίς να με ξέρει, ίσως ήταν η μόνη που μου μίλησε με τόση αγάπη για τόσα πράγματα που με αφορούσαν.

Εάν κάποιος, κάπου, του θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία, παρακαλώ ας επικοινωνήσει μαζί μου! Δεν ξέρω εάν θα την βρώ ποτέ. Δεν ξέρω εάν το διαβάσει ποτέ αυτό. Την έλεγαν Βάσια!

Είμαι η Άννα, 5 χρόνια φυτοφάγος. Είμαι πλέον ένας άνθρωπος με επίγνωση χάρις σε εσένα. ΣΥΓΓΝΩΜΗ και σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!