Δεν με νοιάζει

Σήμερα υπάρχουν απαντήσεις σχεδόν για οποιαδήποτε ερώτηση, απορία ή προβληματισμό που εκφράζουν οι παμφάγοι φίλοι μας. Στη διάθεση του καθενός υπάρχουν εκατοντάδες επιστημονικές μελέτες, δημοσιεύσεις, άρθρα, συνταγές, φιλοσοφικές τοποθετήσεις, διατροφολογικά στοιχεία, απόψεις γιατρών, βίντεο, ακόμη και ταινίες.

Υπάρχει μόνο ένα επιχείρημα που κάποιος δεν μπορεί να αποκρούσει:

«Δεν με νοιάζει».

Μερικοί άνθρωποι, όπως και να το κάνουμε, είναι απλώς αδιάφοροι. Δεν διαφωνούν με όσα λέει η βίγκαν στάση ζωής. Απλώς δεν τους νοιάζει.

Έχω ακούσει και έχω δει πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Δεν με νοιάζει αν σκοτώνονται ζώα. Δεν με νοιάζει αν μολύνεται ο πλανήτης. Χέστηκα για την πείνα στην Αφρική. Στα παπάρια μου η ανακύκλωση, η τρύπα του όζοντος, η αποδάσωση, η λειψυδρία, η φτώχεια, τα μεταλλαγμένα, οι πόλεμοι, το νεκρό αδέσποτο. Στα παπάρια μου τα γουρούνια, οι κότες ή οι μέλισσες. Εμένα με νοιάζει ο εαυτός μου και η οικογένειά μου.

Ο λόγος που αυτό το επιχείρημα δεν μπορεί να αποκρουστεί είναι επειδή έχουμε να κάνουμε με συζήτηση που δεν περιλαμβάνει την επίκληση στη λογική. Ναι, σίγουρα, θα μπορούσε κάποιος να του πει “μα πώς είναι δυνατόν να μη σε νοιάζει, εφόσον…. μπλα μπλα μπα” αλλά δεν θα είχε αποτέλεσμα γιατί ο συνομιλητής δεν έχει πρόβλημα αντίληψης, αλλά πρόβλημα ευαισθησίας. Καταλαβαίνει την λογική σε αυτά που ακούει. Καταλαβαίνει ότι είναι λάθος να μην νοιάζεται. Απλά, δεν νοιάζεται.

Πολλοί βίγκαν λοιπόν αναρωτιούνται πώς μπορούν να χειριστούν αυτούς που λένε “δεν με νοιάζει”. Θυμώνουν, τα παίρνουν στο κρανίο, τους δείχνουν εικόνες από σφαγεία, επικαλούνται λογικά επιχειρήματα, αναλώνουν τον προσωπικό τους χρόνο και στο τέλος διαπιστώνουν ότι είναι σαν να μιλούσαν σε χαρτοπετσέτα.

Η πραγματικότητα είναι ότι με αυτούς δεν χρειάζεται να κάνουμε απολύτως τίποτα και θα εξηγήσω λίγο πιο κάτω τον λόγο.

Προσωπικά, θεωρώ ότι από ορισμένους ανθρώπους έπρεπε να αφαιρείται το δικαίωμα αναπαραγωγής και ψήφου. Δηλαδή, θα σε στειρώσουμε και δεν θα ψηφίζεις για τίποτα.

Γιατί;

Διότι αυτοί αποτελούν το περιθώριο της ανθρωπότητας. Επομένως πρέπει να βεβαιωθούμε ότι δεν θα δημιουργήσουν και νέους περιθωριακούς τύπους και δεν θα παίρνουν μέρος σε αποφάσεις που αφορούν το γενικό καλό. Το ίδιο δεν κάνουμε και με τα αδέσποτα; Είναι ενόχληση για την κοινωνία, οπότε τα στειρώνουμε για να μην γεννήσουν και νέα ενοχλητικά αδέσποτα.

Για παράδειγμα, πείτε μου έναν λόγο που η συγκεκριμένη κυρία πρέπει να έχει παιδιά, να ψηφίζει ή ακόμη και να πατάει στο ίδιο χώμα με τους υπόλοιπους:

Η πρώτη σου σκέψη είναι ότι αυτό το σκυλί επιτέθηκε σε κάποιον δικό της άνθρωπο και αυτή είναι η τιμωρία του. Όχι.

Στην πραγματικότητα αυτό είναι το δικό της σκυλί, γι’ αυτό και το κρατάει από το λουρί του. Το πιο συγκινητικό δε, είναι πως ενώ το σκυλί μπορεί να αμυνθεί, να της ορμήξει και να της κόψει τον κώλο φέτες, κάθεται και υπομένει το μαρτύριό του. Ξέρετε γιατί; Γιατί νοιάζεται. Είναι τέτοια η αφοσίωση μερικών σκύλων, που μπορούν να υπομείνουν από τα “αφεντικά” τους ακόμη και βασανιστήρια.

Επειδή όμως δυστυχώς είναι πρακτικά αδύνατο να τους εντοπίσουμε και να ορίσουμε αντικειμενικά κριτήρια για την επιλογή τους, είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε μαζί τους και να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Γι’ αυτό θα δοκιμάσω μια άλλη προσέγγιση.

Γνώμη μου είναι, ότι αυτοί που λένε “δεν με νοιάζει”, είναι πολύ λίγοι. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων (θα εκτιμήσω ότι είναι περίπου το 95%) που απορρίπτουν τον βιγκανισμό το κάνουν για 2 κυρίως λόγους:

1. Επειδή για λόγους παράδοσης, γεύσης ή συνήθειας δεν μπορούν να αποχωριστούν το “κρέας”, το τυρί, το γάλα, τα αυγά κλπ.

2. Επειδή έχουν πλανηθεί από την τηλεόραση, τους γιατρούς και τις κοινωνικές πεποιθήσεις και θεωρούν ότι αν δεν φάνε ζωικές τροφές θα αρρωστήσουν.

Αυτό είναι. Μόνο αυτοί οι δύο λόγοι είναι που κρατάνε τους ανθρώπους μακριά από τον βιγκανισμό. Ο,τιδήποτε άλλο κι αν ακούσετε, κάθε δικαιολογία και κάθε ατάκα, περιλαμβάνεται σε αυτούς τους δύο λόγους. Ακόμη και επιχειρήματα ψευτο-βιολογίας που επικαλούνται το δήθεν έμφυτο κυνηγετικό και δολοφονικό ένστικτο του άνθρωπου-θηρευτή, στην πραγματικότητα εμπίπτουν στο #1.

Εκτός λοιπόν από αυτό το 95% υπάρχει κι ένα υπόλοιπο 5% που με απάθεια θα πουν “δεν με νοιάζει”. Η κοινή λογική λέει ότι πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στο 95%. Οι υπόλοιποι είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό το οποίο, εκτός από το γεγονός ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γιατί είναι μαλάκες, δεν αξίζει κιόλας να ασχοληθούμε, διότι ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που καταφέρναμε κάτι, θα ήταν πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού.

Επομένως είναι εξαιρετικά σημαντικό να ασχολούμαστε με την πλειοψηφία του κόσμου. Ασχολήσου με αυτούς που ακούνε. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να μάθουν, θέλουν να ακούσουν. Αντιδρούν και χλευάζουν επειδή τους κρίνουν για κάτι που οι ίδιοι θεωρούν φυσιολογικό, αλλά ακούνε. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει να κάνει κακό στα ζώα. Απλώς έχουν συνηθίσει ένα συγκεκριμένο τρόπο διατροφής και ζωής. Κι εγώ εκεί ήμουν, και οι περισσότεροι βίγκαν εκεί ήταν. Αφού μπόρεσα να καταλάβω εγώ, τότε είμαι σίγουρος ότι μπορούν και αυτοί.

Όταν καταφέρουμε να ακουστούμε σε αυτό το 95%, να είστε σίγουροι ότι το υπόλοιπο 5% δεν θα έχει πλέον σημασία. Η πλειοψηφία, έτσι κι αλλιώς, θα τους απορρίψει. Θα εξαφανιστούν από μόνοι τους. Θα είναι περιθωριακοί. Η ίδια η κοινωνία, αφυπνισμένη πλέον και σε ειρηνική συνύπαρξη με τα ζώα, θα ξεράσει σαν σιχαμερό εμετό από τεκίλα τα μέλη αυτής της ομάδας του 5%.