Βίγκαν υποκριτές, πρώην μπριζολοφάγοι

Παρακολουθούσα τις προάλλες μια συνέντευξη του G. Yourofski ο οποίος για όσους δεν ξέρουν είναι βίγκαν ακτιβιστής με χιλιάδες διαλέξεις και δράσεις. Εξαιτίας του, χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως έγιναν βίγκαν. Έχει συλληφθεί για απελευθερώσεις ζώων από τσίρκο, εργαστήρια, βιομηχανίες γούνας και σφαγεία και παραμένει ακόμη και σήμερα από τους σημαντικότερους μέντορες της διάδοσης της συμπόνοιας και της ειρήνης.

Όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε πού έχει μεγαλύτερη επιτυχία – στους ξένους ή σε συγγενείς και φίλους – παραδόξως απάντησε, στους ξένους. Η ίδια η μητέρα μου, είπε, όχι μόνο τρώει ακόμη “κρέας” αλλά κάθε φορά που βρισκόμαστε σε γεύμα βάζει προκλητικά στο τραπέζι τυριά και “κρέατα”.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θεωρώ παράλογο να λέει κάποιος “δεν μπορώ να αποχωριστώ αυτά που έμαθα να τρώω”, που δεν είναι επί της παρούσης να αναλύσω, όμως αν και όταν κάποιος δικός σου άνθρωπος το καταφέρει, αξίζει συγχαρητήρια και όχι ειρωνεία. Και κυρίως, είναι εντελώς ηλίθια η κριτική με βάση το διατροφικό παρελθόν του ατόμου. Επειδή δηλαδή εσύ δεν μπορείς ή δεν θέλεις να το κάνεις, δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να χειροκροτήσεις αυτόν ή αυτήν που τα κατάφερε.

Βεβαίως μεταξύ των διαφωνούντων (που περιέργως είναι και μέλη βίγκαν σελίδων) υπάρχουν και ορισμένοι που όχι μόνο αρνούνται να χειροκροτήσουν, αλλά πετάνε και πέτρες. Δηλαδή, όχι μόνο αδυνατούν να αλλάξουν τη διατροφή τους και να σεβαστούν τα ζώα, αλλά αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να μας πείσουν ότι αυτό που συμβαίνει είναι το σωστό, το φυσιολογικό. Αυτή η μικρή κατηγορία, αν δεν είναι κρεατέμποροι, ιδιοκτήτες γαλακτοπωλείων και εκμεταλλευτές ζώων, τότε είναι απλώς βαθιά νυχτωμένοι οπότε λίγη σημασία τους δίνω.

Το πιο σημαντικό είναι αυτό που ανέφερα πιο πάνω, ότι έναν δικό σου άνθρωπο που κατάφερε να ακολουθήσει τον βίγκαν δρόμο, θα έπρεπε να τον συγχαίρεις και όχι να τον κριτικάρεις, με επικλήσεις μάλιστα στο παρελθόν του, λες και αυτό είναι το πιο γαμάτο επιχείρημα που μπορείς να σκεφτείς.

Διότι, προσωπικά βρίσκω πολύ λυπηρό, αλλά και παράλογο, να βασίζεται η κριτική προς κάποιον βίγκαν στο παρελθόν του/της. Δηλαδή να επικαλείται κάποιος το παρελθόν σου ως μη-βίγκαν για να σου δείξει… τι; Ότι υποκρίνεσαι; Ότι κακώς άλλαξες; Ή μήπως ότι δεν δικαιούσαι να αλλάξεις; Από συζητήσεις με άλλους βίγκαν αλλά και από προσωπική εμπειρία, αυτή παραμένει μέχρι και σήμερα η πιο δημοφιλής “ντρίπλα” γνωστών, συγγενών και φίλων — και δυστυχώς ο Gary είχε δίκιο.

Συνήθως συνοψίζεται σε κάτι του τύπου “ναι, καλά τα λες τώρα αλλά μια χαρά χλαπάκιαζες τις μπριζόλες”.

Αναρωτιέμαι, όσοι λέτε τέτοιες αηδίες, άραγε κάνετε το ίδιο σε κάποιον που σταμάτησε τα ναρκωτικά; Σε κάποιον που έκοψε το κάπνισμα ή το ποτό; Ή, για τους πιο θρήσκους, σε κάποιον που δυνάμωσε τις σχέσεις του με τον Θεό;

Σου λέει δηλαδή ο φίλος σου, “κολλητέ έκοψα το κάπνισμα”. Κι εσύ απαντάς “άντε μωρέ με τις μαλακίες σου, όταν ρουφούσες δύο πακέτα τη μέρα, καλά ήταν;”.

Ή παρατηρείς μια πρωτόγνωρη στροφή του γιου σου προς τη θρησκεία και η ατάκα σου είναι “μια χαρά προσεύχεσαι τώρα αλλά ξέχασες που ήσουν σε πάρτι το βράδυ της Ανάστασης!”.

Καλώς ή κακώς οι περισσότεροι απ’ όσους επέλεξαν τον βίγκαν δρόμο, δηλαδή τον δρόμο της ειρήνης, της συνύπαρξης, της συμπόνοιας και της οικολογίας, δεν γεννήθηκαν βίγκαν. Βεβαίως υπάρχουν και βίγκαν δεύτερης γενιάς, που γεννήθηκαν από βίγκαν γονείς, που δεν δοκίμασαν ποτέ στη ζωή τους ζωικά. Αλλά σε γενικές γραμμές, όλοι έχουμε το παρελθόν μας.

Εγώ ειδικά υπήρξα λάτρης αηδιαστικών εδεσμάτων όπως τα λουκάνικα και λίγο πιο αμαρτωλός από τους υπόλοιπους επειδή, λόγω καταστήματος που διατηρούσα, όχι μόνο τα έτρωγα αλλά τα πουλούσα κιόλας.

Ωστόσο, τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να καταδικαστώ σε αιώνια κατανάλωση ζώων; Να στηρίζω μέχρι να πεθάνω τους βασανισμούς, τους ακρωτηριασμούς, τις σφαγές και τις βαναυσότητες; Να μαζευτούν οι βίγκαν όλου του κόσμου και να μου απαγορέψουν να γίνω κι εγώ;

Το αντίθετο, θα έλεγα.

Ο καθένας που συλλογίζεται τί έκανε μέχρι πρότινος και παίρνει τη μεγάλη απόφαση να αλλάξει, αξίζει θερμά συγχαρητήρια, για δύο λόγους.

Πρώτον, γιατί αποδεικνύει πως υπάρχει ελπίδα. Μας δείχνει ότι, παρά το γεγονός πως μεγάλωσε σε έναν κόσμο όπου θεωρείται πολύ φυσιολογικό να αφαιρείς το δέρμα από ζωντανά ζώα και να το φοράς για παλτό, να ξεκοιλιάζεις γουρουνάκια και να τρως τις σάρκες τους ή να ρουφάς γάλα από τους μαστούς μιας αγελάδας παρότι δεν είσαι αγελάδα, ωστόσο σε ανύποπτο χρόνο αντιλήφθηκε τι σκατά έκανε τόσα χρόνια και το σταμάτησε.

Δεύτερον, γιατί ακόμη κι ένας μόνο βίγκαν παραπάνω, έχει σημασία. Ένα μόνο άτομο που σταματά να τρώει “κρέας”, γαλακτοκομικά και αυγά, σώζει κατά μέσο όρο 400 ζώα και 1.500.000 λίτρα νερό κάθε χρόνο. Για να καταλάβεις τους αριθμούς, κάθε φορά που κάνεις μπάνιο ξοδεύεις περίπου 75 λίτρα νερό. Αν γίνεις βίγκαν, το νερό που εξοικονομείς μόνο εσύ (από τα λιγότερα ζώα που ανατράφηκαν και σφάχτηκαν για σένα) σε μία μόνο χρονιά, ισοδυναμεί με 27.000 ντουζ ή αλλιώς με τα ντουζ που θα κάνεις σε όλη σου τη ζωή! Δεν το λες και αμελητέο!

Αν λοιπόν είσαι βίγκαν και αντιμετωπίζεις τις παραπάνω ηλίθιες αντιδράσεις, κάθε φορά που κάποιος γνωστός σου σού λέει “θυμάσαι πόσα σουβλάκια έφαγες εκείνο το καλοκαίρι στην Μύκονο;” — εσύ να απαντάς “θυμάσαι που σούρωνες και έδερνες τα παιδιά σου;”.

Υστερόγραφο, τροφή για σκέψη:

Φυλακίζουμε ζώα, κόβουμε τα κέρατά τους και τα ράμφη τους, τα βιάζουμε, τους κλέβουμε τα μωρά, κόβουμε μέλη του σώματός τους όσο έχουν ακόμη τις αισθήσεις τους, αφήνουμε ψάρια να πεθαίνουν από βασανιστική ασφυξία έξω από το νερό, αλέθουμε ζωντανά κοτοπουλάκια απλώς και μόνο επειδή είναι αρσενικά, τρυπάμε με ακόντια ταύρους ή πυροβολάμε πουλιά στον ουρανό για διασκέδαση και μόνο, τρώμε μωρά που ακόμη θηλάζουν, πλάθουμε μπαλάκια από κομματιασμένες σάρκες ζώων, αναγκάζουμε αγελάδες να εγκυμονούν και να γεννάνε συνεχώς ώστε να βυζαίνουμε σαν τους ψυχοπαθείς το γάλα ενός άλλου είδους, γδέρνουμε ζωντανές αλεπούδες και μινκ για να φτιάξουμε παλτό, κόβουμε τα κέρατα από κριάρια και τα κρεμάμε στο σαλόνι μας, και στο τέλος αποκαλούμε τους βίγκαν ακραίους και υπερβολικούς επειδή τρώνε τόφου.

Καλημέρα σας.